Opwekking: opgewekt of afgebroken

Een harde titel misschien. Maar na de euforie van 8 dagen lang op het walibiterrein gekampeerd te hebben zijn we weer keihard in de werkelijkheid aanbeland.

Ik heb een heerlijke week met mijn vriendin gehad. In de dagen voor de conferentie heb ik in de snacktent gewerkt. Veel poetsen, boenen en schobben, soms zelfs bijtelen (2 cm dikke laag verkoolde etensresten in de broodafbakmachine...) Leef en leed gedeeld met elkaar. Het weekend kwamen onze kinderen erbij. Ik heb 3 ochtenden mee gedraaid in de Jozef tent (groep 3) als dagleiding. Verder dus niet veel van de conferentie meegekregen.
Een interessant seminar (ik ben ouder en gescheiden) was precies op het moment dat je de kinderen bij je had en weg moest gaan brengen voor het middag programma, dus oppas regelen en iemand waarmee ze mee konden lopen... Niet echt slim gepland. Iets wat ik in de week er voor al aan Joop Gankema persoonlijk heb kunnen vertellen...
Het was best wel gek om na 5 dagen rustig over het terrein te kunnen wandelen nu zoveel mensen te zien. Het begon donderdag al, toen alle nieuwe vrijwilligers zich mengde tussen de groep die er al een week zat. Het ons en wij gevoel verdween toen al een beetje.

Gistermiddag de hele caravan en tent weer ingepakt en naar huis. Mijn vriendin plaatste een berichtje op facebook vanmorgen... Heerlijk verwend door manlief inclusief voetmassage en bijgeklets. Met daarbij een foto van een warme vuurkorf en een wijntje.
Boem geland.... Ik ben terug gekomen in een leeg huis. 2 vermoeide kinderen die alles proberen te doen om maar niet naar bed te gaan/weigeren te luisteren. De caravan in mijn eentje moeten uitpakken, niemand die de was voor mij naar de zolder brengt, niemand die mij welkom heet, niemand die zegt ik hou van je en heb je gemist, niemand die vraagt hoe het geweest is, niemand die met een wijntje en kaarslicht/vuurkorf klaar staat, niemand die nog wel energie heeft en de kinderen over neemt. Niemand die de boodschappen gedaan heeft en zo zijn er nog wel tig dingen die niemand heeft gedaan of overgenomen....

Het voelt wel een beetje als een kater. De glans van de afgelopen week is er voor mij nu vanaf. Ik hoop dat ik het weer kan oppoetsen de komende dagen. Maar de realiteit staat ook weer voor de deur. 2 nachtdiensten, kinderfeestje woensdagmiddag, zangrepetitie donderdagavond, vrijdag Naomi jarig, ze naar hun vader brengen en zaterdag de 4 EM in Zwolle hardlopen.... (met net zoveel trainingen als de 5 KM in Deventer....)