Onze kerk telde negenhonderd zielen.

In het dorp waar ik opgroeide bevonden zich drie kerken:
een hervormde- , een gereformeerde-, en een christelijk
gereformeerde kerk. Ik groeide op in de gereformeerde kerk.
Onze kerk telde negenhonderd zielen. Dat heette nu eenmaal zo.
Dat was de kerktaal en ik vond dat de gewoonste zaak van de
wereld. Als gereformeerd jongentje brak het bewustzijn door,
dat het hele leven er om draaide om later bij God in de hemel
te komen. Mensen hebben nu eenmaal een onsterfelijke ziel.

Vanmorgen dropte m'n oudste dochter haar jongste zoon Joachim bij ons.
En na anderhalf uur gingen Joachim en ik naar een speeltuintje bij ons in de buurt. Ik voelde me vereerd dat hij mij een hand wilde geven: Joachim van zes en opa van twee-en-zeventig.
Op het grasveld nabij de speeltuin zat een oude Marokkaanse man.
Opa en Joachim gingen samen schommelen. Ondertussen dacht ik aan die oude Marokkaan. "Maak eens een praatje met hem". Wanneer zo'n gedachte bij me opkomt verstrijken er gauw een paar minuten waarbij ik mezelf bevraag of ik dat wel durf. Inmiddels zat ik op een bankje naast de glijbaan en Joachim speelde op een kleine skate-baan. Ik nam me net voor om naar de Marokkaan toe te lopen en om een praatje aan te knopen. Echter, hij kwam onze kant al op en nam daar plaats op één van de bankjes.
Gisteren had ik net op Christelijk Informatie Platform gelezen hoe Anne van der Bijl Nederlandse christenen uitdaagde om kontakt te zoeken met al die moslims die in Nederland wonen.
Ik dacht: "Ik heb nu de kans". Ik ging naast de oude mijnheer zitten. Hij groette vriendelijk. Helaas, hij sprak geen woord over de grens, alleen een beetje Frans. Het enige wat ik me van school herinnerde, was: "Je parle un peu de francais". Af en toe grijnsden we vriendelijk naar elkaar, maar daar bleef het dan ook bij. Na tien minuten ging hij er vandoor en drukte me de hand.

Intussen zag ik een oude dame, die net als ik, vrijwilligerswerk doet bij een zorginstelling van ons dorp. "Kom", dacht ik, "maak eens een praatje".
Zo gezegd, zo gedaan.
Een half uur later kuierden Joachim en ik weer huiswaarts.

Gisteren bezocht ik een mijnheer, die even oud is als ik, een mijnheer met flinke lichamelijke beperkingen. Dat doe ik al zo'n jaar of twee. Ik was blij verrast, toen ik hem vroeg of hij zondag met me mee naar de kerk wilde gaan, dat hij "ja" zei. Ik nam afscheid met het voorlezen van een psalm. Ik weet niet hoe lang hij nog zal leven en ik voel me verantwoordelijk dat hij Jezus zal leren kennen.
Mensen hebben een onsterfelijke ziel. De bijbel vertelt ons van "de mensenliefde van onze God en Heiland". Toen Jezus op aarde was, hield hij van de mensen. Je leest bijvoorbeeld, dat hij bewogen was om de grote schare met mensen, die zich in Zijn buurt bevonden.
Ik ben op deze planeet terecht gekomen met een opdracht. Dat mag ik niet voor mezelf houden. De bijbel roept me op: "Geef je vrijmoedigheid niet prijs. Dat zal je een ruime vergelding opleveren".
Mijn gebed is: "Geef me als-tu-blieft vrijmoedigheid Heer om een praatje met mensen te maken en om over U te vertellen".