Het besef van "Aanwezigheid"....

M'n horloge geeft twaalf uur aan.
Over ongeveer twee uurtjes gaan m'n vrouw en ik met de auto naar Arnhem. We vieren dan de verjaardagen van m'n schoonzoon en die van hun jongste zoon. Een uur geleden ging ik nog gauw even naar de supermarkt voor de laatste weekendboodschappen.
Tien meter na het binnenkomen filterde de gedachte door: "Jezus is bij je".
Ik gaf er geen direct aandacht aan. Maar de gedachte kwam enkele malen terug: "Jezus is bij je".
Gelukkig had ik een lijstje gemaakt van de benodigdheden. Anders zou ik er van in de war raken. Vlak bij me liep een pruilend jongentje van een jaar of vijf met z'n vader achter een winkelkarretje. Ik zag ook nog een echtpaar die ik van vroeger kende. Ze zagen mij niet en ik had het ook niet in me om naar hun welstand te vragen.
Wél bleef ik voortmijmeren omtrent de gedachte: "Jezus is bij je".
Voor sommigen klinkt dat bijna blasfemisch, alleen al bij het idee om je dat voor te stellen.
Ik kocht nog een trosje bananen. Daar houd ik namelijk van wanneer zich een hongergevoel aandient.
Overigens, wat een verrukkelijke gedachte, dat je je er bij regelmaat van bewust wordt: Je bevind je in de tegenwoordigheid van de Zoon van God.
God zij dank, zijn al onze zes kinderen met God bezig. Vooral onze jongste zoon van dertig kan zo heerlijk enthousiast zijn. Hij en z'n vrouw willen naar Brazilië en zich bezig houden met de grote aantallen straatjeugd, ouderloze kinderen met hopeloze toekomstverwachtingen.
Tijdens heel veel willekeurige ontmoetingen binnen ons gezin staat het dienen van God centraal, onopgesmukt, niet opgelegd.
Het is écht waar, waar jij je ook bevindt, al is het op het toilet, Hij is altijd bij je.