Wanneer je alles niet meer onthouden kan.

Daar zitten we dan als familie in de zaal van het Zomerhuis.
Vader kinderen kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Broers en zus, schoonzussen en zwagers, samen als een groot gezin.
Ieder even uit zijn of haar leven gestapt om familie banden wer te hernieuwen.
Va, Opa en overgrootvader, de drie eenheid van dit gezeldschap geniet ziender ogen, en spreekt zich uit, allemaal zegen hier zo samen.
Hij kent ze wel zijn en weet niet meer wie ze zijn. Gaat alle tafels langs om even te zitten en te spreken, te genieten. Zo komt hij ook even naast mij.
Onze hond was mee, de jonge tervurense herder moest dit alles ondergaan ter socialisering. Ze deed het prima. Bleef redelijk rustig in de drukte.
Ik hielt haar onder commando met blijf en zit en liet Va zien waar ze al goed naar kon luisteren. Va was te vrede, en maakte een grapje: "luistert je mannetje ook zo goed naar je?". Oeps, zo ver is zijn dementie dus. Hij weet niet eens meer wie ik ben. Hij zag wel een vrouw waar hij wel even een tijdje bij wilde zitten. Hij sprak een van mijn kleindochters aan, en alles leek alsof hij precies wist wie hij voor zich had. Toch verraadde deze vraag zijn werkelijkheid. Dat deed mij pijn, en toch besloot ik een eerlijk antwoord te geven. Nee, mijn mannetje luistert niet zo, ik heb geen mannetje meer. Ow, zei Va, nooit gehad dan? O, jawel hoor, Heiny dat was mijn man. Zijn gezicht verstrakte, even drong de werkelijke wereld in hem terug. Zijn zoon, Heiny, dat was haar man.Sorry, heel erg sorry, dat had ik niet moeten vragen. Het geeft niet Va, je kunt er niets aan doen, dat weet ik. Ik neem het je niet kwalijk. Het geeft echt niets. Het kan gebeuren.
Het deed mij verdriet dat ik hem moest zeggen dat ik geen man meer had, dat hij zijn zoon ook mist, hem zo te bepalen bij zijn beperking op dat moment van samen zijn.
Dat raakte mij het meest. En toch moest het wel, ook al is hij dat straks misschien wel weer vergeten. Zijn zoon is hij helemaal niet vergeten, wel de context van het heden erom heen.
Twee jaar geleden zei hij het zelf, ik wordt hol in de kop..
Hoe dat zal worden was voor hem ook niet duidelijk, en zelfs nu weet hij het niet, zo hol is hij geworden. Toch leeft het besef dit alles is een grote zegen, hier is mijn nageslacht.
Zijn Hemelse Vader zal hij niet vergeten, en ook al vergeet hij die, dan laat zijn Vader hem niet alleen.