De ouden en de kleinen

Ik heb iets met oude mensen.
Nu ik zelf al weer meerdere jaren gepensioneerd ben,
beweeg ik me meer aan de periferie van de maatschappij.
Ik leer de schoonheid kennen van mensen die maatschappelijk
niet meer zo in tel zijn of "gezien" worden.
In de zorginstelling waar ik wekelijks kom, wonen zo'n honderd mensen in een redelijke mate van zelfstandigheid. Wanneer ik daar kom, voel ik me zo'n halve pastor. Ik heb me daar gewoon naar binnen gepraat om zelf door te blijven gaan met een zinvolle levensinvulling.

Je moet al een hoge indicatie van zorg hebben, wil je daar nog komen wonen.
Mensen verhuizen veel. Voor deze mensen is het meestal de laatste keer.
Een lieve oude zuster in Christus is al een eindje in de negentig. Hoe gek het ook klinkt, elke keer wanneer ik enkele minuten bij haar langs kom, is het puur genieten. Ze maakt deel uit van een grote familie, maar nu worden de broers en zussen allen één voor één geveld. Voor haar is de hemel een beleefde realiteit.
Ze bezoekt haar medebewoners en vraagt de ander zorgzaam of ze de Here Jezus al in hun leven hebben leren kennen. Haar vroomheid is heel echt, niet opgesmukt.
Een andere oude dame die ik opzoek, is ook al boven de negentig. De schildersezel blijft onaangeroerd. Ik mag haar schilderijen zien die ze maakte.
In de hoek van haar woninkje staat nog een muziekstandaard. Ze heeft leren spelen met een dwarsfluit. Echter: "das war einmal und das komt niemals wieder". In de boekenkast staat een hele rij fotoalbums, de meesten van dertig of veertig jaar geleden. Omdat we vertrouwd met elkaar zijn geworden, loop ik naar de boekenkast, zoek een fotoalbum uit de vele albums, en maken we samen een reis terug in de tijd. En.... wat genieten we dan.

M'n kleindochter Julia van acht jaar neem ik af en toe mee naar deze zorginstelling. Samen gaan we er op de fiets naar toe en de bewoners vinden het prachtig zo'n mooi, jong en blond meisje die maar al te gretig wil laten zien
hoe goed ze kan dansen. En na enkele shows komt de koekjestrommel er bij te pas....... Een maand geleden hadden we ook onze andere kleindochter van acht te logeren, samen met Julia. Ik nam hen beiden mee en Julia vond het helemaal niet nodig dat opa nog met hen meeging. Ze wist de weg in het huis met de zeven verdiepingen en beiden kwamen na verloop van tijd vol bravoure hun opa weer opzoeken.

De ouden en de kleinen, wat kan het leven boeiend zijn.