Loslaten en aanname's

M'n vrouw onderneemt deze week met haar beide zussen een cruise op de Rijn.
Alle drie zijn schipperdochters en als jonge meisjes voeren ze met hun ouders op deze rivier. Ik heb al een paar keer getelefoneerd en ze hebben veel plezier en genieten van de schoonheid van de omliggende natuur.
Het is maar een week dat ik alleen ben.
Tot m'n zeventiende bleef ik thuis wonen en leefde daarna zo'n tien jaren als vrijgezel. Eind augustus ben ik al weer zo'n vijfenveertig jaar getrouwd.
De achterliggende dagen heb ik mensen en vrienden bezocht en een gezamenlijke fietstocht ondernomen. Ik volg het schema van het verzorgen van onze tuin, de was, het bed verschonen, terugkerende verantwoordelijkheden en neem de tijd om na te denken.

In een zorginstelling bezoek ik wekelijks alleenstaanden, veelal mensen met nog zeer beperkte mogelijkheden. Daarnaast ben ik vrijwilliger in het hospice-gebeuren en ik raak vertrouwd met de dood. Soms kost het me moeite en energie om de contouren van m'n levenshuis overeind te houden. Ik betrap me er dagelijks op dat ik bij het opstaan uit m'n stoel soms enkele meters met een licht gebogen houding weg loop om daarna m'n rug te rechten, en, realiseer me:
je wordt ouder, je bevind je op de weg van sterfelijkheid.

M'n vrouw heeft een warm hart en bezit de gave van barmhartigheid. Zeven jaar geleden woonden we nog met drie gezinnetjes in onze eensgezinswoning omdat wij in staat waren een andermans nood te lenigen. Wat een schril contrast nu we weer met z'n tweeën wonen. Er zal onherroepelijk eens een moment komen dat we ook elkaar los moeten laten. Ik hoop dat het nog lang zal duren. Ons leven is eindig en om materie en mensen los te laten is een genadegeschenk van God. Met zo'n weekje alleen zijn realiseer ik me hoe ik aan medemenselijkheid en samen-zijn verknocht ben. Ik confronteer mezelf met de vraag: Waarom ervaar je dikwijls nog zoveel onrust in je lijf en leden?

Als gelovige realiseer ik me dat je alleen kunt loslaten wanneer je ook weet hebt van aanname's. Jezus Christus is meer voor me dat een historisch figuur die tweeduizend jaar geleden leefde. Ik ervaar de inwonende Christus als een levende werkelijkheid en het is m'n oprechte intentie om dagelijks m'n leven op Hem af te stemmen. Dat lukt lang niet altijd maar Hij komt me tegemoet in m'n zwakheden. Daaraan ontleen ik de moed om zonder vrees een toekomst in te gaan in verbondenheid met Hem.