Angst bij het gereformeerd protestantisme

Enkele dagen geleden volgde ik een t.v. uitzending
omtrent een intervieuw met oud CDA-politicus, Willem Aantjes.
De angst voor het laatste oordeel, waarin het intervieuw
min of meer werd afgesloten, bleef bij me hangen.
Van huis uit gereformeerde bonder was hij opgegroeid
bij preken over hel en verdoemenis.
Als integer politicus trof me z'n fragiele gestalte
en die ontzettende angst wanneer al ons doen en laten
in Gods licht zal komen te staan.
Aarzelend gaf hij toe dan te vertrouwen op Gods barmhartigheid.

Ikzelf groeide op als een gereformeerde (synodaal) jongeman.
Voor preken over hel en verdoemenis bleven we bewaard.
En toch, vanuit die calvinistische ondertoon in ons belijden,
begreep ik maar al te goed de versregel:
"daar d'angst der hel mij alle troost deed missen".
In m'n vroege adolescentiejaren was ik soms bang om te gaan slapen.
Stel toch eens voor dat je ongered 's nachts de eeuwigheid ingaat.
Ik ervaar een enorm stuk vrijheid bij het bijbelwoord:
"Onderzoekt alle dingen en behoudt het goede".
Ik vertrouw op een ingeschapen intuïtie, dank zij een wedergeboorte,
waardoor ik in mijn leven de stem van de Herder heb leren kennen.
Gisteren nog las ik vijftig bladzijden uit het gebedenboek van Toon Hermans
en dan kan ik intens genieten van deze zuivere spiritualiteit.
Wat word ik gezegend door boeken van Henri Nouwen,
de bekende rooms katholieke priester.
En evengoed blijf ik verbonden met het vele goede
wat ik heb overgehouden uit het calvinistische erfgoed.
Het is alleen maar dom om het kind met het badwater weg te gooien.