Accepteer dat je alléén bent.

Het draagt in hoge mate bij voor onze staat van geluksbevinding wanneer we tot de acceptatie komen dat we alleen in deze wereld staan. Dat de mens een sociaal wezen is, dat staat buiten kijf. Maar, om tot bevredigende sociale relaties in staat te zijn, zullen we eerst moeten accepteren, dat we in onze kern een alleenstaand individu zijn.
Natuurlijk komt een ieder van ons voort uit een sociale context van een vader en een moeder, broers en zusters. Maar vader en moeder komen je te ontvallen.
Op een gegeven moment gaan broers en zusters hun eigen weg, op dezelfde wijze zoals jij op een gegeven moment ook jouw eigen weg gaat.

We kennen de diep ingeschapen drift, dat er iemand moet zijn die deze ontstane nieuwe situatie op moet vullen. Wanneer je in een harmonisch en veilig nest bent opgegroeid heb je meer kans dat zo'n match zal slagen. De kans dat een (nieuwe) relatie van duurzame aard zal zijn is afhankelijk van de vraag in hoeverre je gelukkig bent in jezelf; in hoeverre je hebt kunnen accepteren dat je helemaal kompleet bent en je die ander niet nodig hebt om in jouw behoeften te voorzien. Dit alles vraagt een grote mate van volwassenheid die slechts weinigen onder ons op een bevredigende manier op kunnen brengen.

Veel relaties lopen stuk omdat we onze eigen behoeften zo krachtig op die ander projecteren dat je in disbalans komt. Gelukkig heeft de mens het vermogen in zich om te groeien in volwassenheid, om op een niveau te komen dat je binnen een relatie evenveel kunt geven dan ontvangen. Pas dan kom je terecht in een situatie die het voor beide partners aantrekkelijk maakt om samen verder te gaan. Je bent in jezelf, in je eentje, prima zoals je bent en daar heb je die ander niet voor nodig.

De andere kant van de medaille is dat de bijbel ons leert dat het niet goed is dat de mens alleen is. God heeft de mens geschapen om zich voort te planten, zichzelf te vermenigvuldigen. Twee volwassen individuen zijn in staat om een nieuwe twee-eenheid te vormen met eerbiediging van je onvervreemdbare individualiteit, dat je volmaakt gelukkig bent in jezelf en niet afhankelijk van de ander. Dat lijkt een paradox. Het is echter wel een voorwaarde voor een duurzame relatie.