Lustopwekkend, deel II

Vooraf: het lezen van deel I is helemaal niet noodzakelijk om dit deel te lezen.

Hele titel luidt: Lustopwekkend, deel II. Oftewel hoe Allerhande mijn lust om groente te eten weer opwekte.

Ik moet iets kwijt, zie het als een biecht, zie het als een confessie: deze bijna-vegetariër vindt groenten vies! Ja, u leest het goed. Ik ben een bijna-vegetariër. En ik vind groenten verschrikkelijk! Daar waar ik bij stukjes vlees of een gehaktbal vrijwel onmiddellijk visioenen krijg van krioelend, kruipend en zelfs lopend ongedierte dat in mijn buik wraak neemt op mij vanwege de moorden die zijn gepleegd om de onschuldige diertjes op route 99 voor 99 cent vermalen te zien worden (je wil gewoon niet wéten hoeveel soorten evil bacteriën vlees zalig vinden.. nou ik ben nog steeds baas in mijn eigen buik, hoor!), krijg ik bij het zien van groente binnen een oogwenk een compleet epos aan de waanzin de onzinnige slacht van groente te verwerken. Het gaat snel en meedogenloos. Ik heb geen tijd om mijn pen te pakken om het epos te verhalen, laat staan een wapen om me in de strijd te begeven. Ik geef me over aan de lusteloosheid: de lust om groente te eten is op wrede wijze mij ontnomen, als ik al lust had. Nee! Geef mij maar een broodje pindakaas...

Daarom vind ik groente waanzinnig. Wie heeft dat bedacht! Ik verdenk de propagandamachine van Het Voorlichtingsbureau voor Voeding. Jaja, twee stuks fruit, okay... maar twee ons groente! Smakeloos!! Vooral omdat veel groente stiekem niet groen is en soms gewoon zelfs officieel geen groente, zoals tomaat!

Maar blijkbaar is het gezond. En heb je als mens dat toch op één of andere wijze nodig. En moet ik eraan geloven. Fijn prakken die hap, rietje erbij, neus dicht en snel doorslikken maar. Dat is één manier. Een andere manier is om in dunne plakjes te snijden en het te frituren, en dus ga ik voor de snelle oplossing: groentechips. Die ligt gelukkig niet in de rekken met groente en zo kan ik zonder gezichtsverlies weer gauw naar buiten. Onderweg naar de uitgang ris ik nog snel een "Allerhande" mee. Voor wie niet weten wat dat is: een blad vol met recepten waarin lijkt dat eten bereiden nog makkelijk & leuk is ook!

Het beste lees je Allerhande als een soort etensprookjesmagazine of groentebouquetreeks : op de bank met een glas wijn en een (groente)chippie. Allemaal blije mensen en ze leefden nog lang en gelukkig. En er is altijd volgende maand weer een nieuwe editie! Na een tijdje verlang je als vanzelf naar een vleugje romantiek en wat magie in de keuken...

En zo kwam het dat op een dag de lust terugkeerde. Het zit zo: ik had de Allerhande nog niet uit toen ik mijn glas wijn wilde bijvullen. Ik liep naar de keuken, legde mijn Allerhande naast de koffie en juist op het moment dat ik de fles ter hand nam, ging de telefoon. U begrijpt wel, lieve lezer(es), dat een chaoot als ik uiteraard zonder de telefoon op te nemen met het glas wijn naar de bank terugkeerde, en daar begon te zappen. Master Chef op elke zender! Ik weet nu hoe ik een geweldige bechamelsaus maak (of ja, zoals die Australiërs maar bleven roepen: "a lovely beciamella" ). En hoe ik daarmee dan vervolgens één of andere knol (nee, niet paard) zelfs lekker kan maken voor notoire carnivoren. In theorie.

Om een lang & romantisch verhaal kort te maken: ik kijk elke dag als ik m'n kopjes koffie drink in de Allerhande. Daardoor heb ik ontdekt dat die blije mensen óók groenten eten! En meestal nog wel ongefrituurd! Ik wil ook graag blij zijn, daarom besluit ik dat ik ook verse groenten ga eten. Of het nou geel is of paars of oranje.

Ontbreekt nog één ding: de lust om het te bereiden...