Ik heb vrienden

Ik heb vrienden.
Een stuk of vijf.
Bij enkelen aarzel ik of ik hem "relatie" of "vriend" moet noemen.
Het doet er niet toe.
Een paar van m'n vrienden ken ik al langer dan twintig jaar.
Ik moet zeggen dat relaties steeds m'n leven verrijken.
Met enkelen onderhoud ik frekwent de kontakten.
Ik kom er ook achter dat ik dikwijls behoedzaam ben
wat ik de ander toevertrouw.
Ik vertel niet alles over mezelf.
Dikwijls ervaar ik een zekere gêne wanneer ik een ander
m'n intiemste gedachten toevertrouw.
Dat hoeft ook niet.
Daarvoor ben je getrouwd en wij beiden weten van elkaar
wat we aan elkaar hebben.
Het hebben van relaties sluit "eenzaamheid" niet uit.
Wanneer ik voor mezelf spreek is geen enkele relatie
honderd procent bevredigend.
Het hoort tot het proces van volwassenheid
dat er deelgebieden in iemands leven zijn
waar alleen God en jij kennis heeft van je diepste gedachten.
Ik accepteer van mezelf dat er gebieden in m'n leven zijn
waar ik me "eenzaam" en soms onbegrepen voel.
Anderzijds weet ik me door God aanvaard
en begrijp ik dat ik onderweg ben om "volwassen" te worden.

De volgende twee bijbelteksten heb ik m'n leven lang sterk gevonden:
"Wie is in staat de mens te kennen behalve de geest van de mens?
Zo is alleen de Geest van God in staat om God te kennen.
Wij hebben niet de geest van de wereld ontvangen,
maar de Geest die van God komt, opdat we zouden weten
wat God ons in zijn goedheid heeft geschonken (1 Kor.2:11,12).

Door Gods genade mag ik veel mooie dingen meemaken.
In heel veel gebieden van m'n leven ben ik een rijk gezegend mens.
Het klinkt paradoxaal. ,maar even dikwijls ervaar ik mezelf
als een rups die nog opgesloten ligt in haar cocon
en wacht op het moment van haar bevrijding
dat ze ten volle haar vleugels uit mag slaan
om te zijn zoals God hem bedoeld heeft.