Van tuinieren heb ik vrijwel geen kaas gegeten maar nu ik een woonboot heb met een hele lap tuin erbij moet ik er toch af en toe aan geloven. De vorige bewoners hadden er heel veel kaas van gegeten en hebben de tuin zo aangeplant dat er op dezelfde plek allerlei plantjes na elkaar op kop opsteken. Dus elke keer dat ik weer wat nieuws ontdek, heb ik geen flauw idee of het nou onkruid is of een zorgvuldig gepland plantje. Het maakt voor mij niet zoveel uit, ik laat het groeien zoals het groeit en komen zoals het komt (past wel bij mij, het lijkt wel een profieltekst
. Alle plantjes zijn bij mij welkom... zolang ze maar niet alle ruimte en aandacht opeisen!
En zo kwam het dat ik toch twee plantjes, die zich niet netjes gedroegen, tot onkruid bestempelde: paardenstaart en biesgras. De hele tuin staat er vol mee en dat is duidelijk niet de bedoeling. Al mijn getuinier mag dan hopeloos zijn, deze twee soorten kan ik toch in ieder geval met wortel en tak uitroeien. En daar was het vandaag het prefecte weer voor.
Halverwege de tuin zag ik langs een hekje een enorme struik, bestaande uit...biesgras en paardenstaart! Hier zou ik m'n slag slaan, de beuk erin! Maar toen ik bezig was zo'n pol met biesgras los te rukken, hoorde ik ineens wat geschuifel onder me. Het klonk een beetje als een egel maar het was een broedende eend.
Dat was eendennest nummer drie van dit jaar! De andere twee waren al lang en breed uitgebroed, uitgevlogen en -gezwommen en waarschijnlijk ook al grotendeels opgepeuzeld. Maar zij was er net aan begonnen, ze was een laatbloeier en trok zich daar kennelijk niks van aan; ik voelde wel wat verwantschap met haar. Het eendje trok zich er ook niks van aan dat ze er helemaal in haar eentje voor stond en haar 'man' ws. ergens met andere mannen aan het vechten was. Ze trok zich niks aan van die vent die in háár tuin een beetje onkruid stond te wieden, en van die ekster die af en toe komt kijken of de eieren al opgediend zijn. Ze gaat gewoon stug door met wat ze moet doen, zoals ik mijn moeder vroeger zag zeulen en zwoegen met wat ze moest doen. Ik vond haar wel stoer, die eenzame moeder.
Een paar meter verderop ontmoette ik een andere moeder, ma-pimpelmees. Ze zat boven m'n hoofd te kwetteren omdat ik kennelijk te dicht bij haar nestkastje kwam. Haar man had ik al eerder ontmoet, lang voordat ik de eendennesten ontdekt had was hij al druk bezig met het nestkastje. Elke keer als hij aankomt, vliegt hij hetzelde rondje en zingt hetzelfde melodietje. Al die tijd zat ma-pimpel opgesloten in haar kastje om te doen wat ze moest doen. Maar nu is haar zwangerschapsverlof voorbij, laat ze haar piepende jongen achter en werkt ze volop mee in een project van voedselvluchten waar het World Food Program nog een puntje aan kan zuigen. Om beurten schieten de twee mezen het kastje in om hun lading te droppen en vliegen weer weg voor de volgende lading. Soms doen ze dat los van elkaar maar ik zie ze ook vaak op de meidoorntak voor hun kastje op elkaar wachten. Als ze allebei klaar zijn, vliegen ze samen weg, komen een tijdje later terug om weer één voor één het kastje in te duiken. Leuk hè, om gewoon af en toe dingen samen te kunnen doen? Dingen waarvan je weet dat je ze moet doen en ook nog eens leuk zijn.
Twee moedige moedertjes, vlak voor m'n deur, de een in haar eentje, de ander gezellig met z'n tweetjes. Ik heb ze gisteren geen bosje rozen gegeven voor moederdag maar heb best bewondering voor ze.
