Op de lullenbak hoef je niet te trappen

Elk jaar vier ik m'n verjaardag en elk jaar heb ik trouwe bezoekers. De meeste vrienden, mijn ouders, broers, zus en schoonfamilie zijn altijd van de partij. Ik ben dol op mijn verjaardag hoor, maar het gaat altijd hetzelfde; het eerste uur ben ik de deur aan het opendoen en geef ik iedereen een bakkie koffie met wat lekkers. Wanneer alle visite eindelijk binnen is, wordt het tijd voor een tweede koffieronde. Daarna is het zo druk, dat ik de woonkamer niet eens meer in kan en dan blijft er nog maar één ding over......kijken wat m’n kleine neefje van twee uitspookt.

Dit jaar speelde hij voor portier, alleen nam hij je jas of tas niet aan. Hij deed maar één ding: kijken of je alle trappen wel op kwam. Bij het gaan van de deurbel rende hij meteen naar de voordeur. Natuurlijk moest ík de deur voor hem opendoen en ging hij op de uitkijk staan (portieren van tegenwoordig). Elke keer kwamen de in zijn ogen niet gewenste gasten de trap op, want zodra hij zag wie er naar boven kwam, liep hij teleurgesteld weg. Bij één vriendin van mij begon hij wel te praten, maar daar werden we niet wijzer uit. Talen heb ik laten vallen toen ik naar 5 VWO ging.

Waarschijnlijk zei hij iets over de heerlijke muffins op de eettafel. Mijn vrouw had namelijk de hele middag in de keuken recepten van dr. Oetker gemaakt. M'n neefje kon net over de tafelrand heen kijken met uitzicht op de chocolade en caramel muffins. Moeilijke keuze! Daarom nam hij er maar vier. Op een gegeven moment had hij twee muffins in zijn hand en zag hij me kijken. Toen was natuurlijk de tweede muffin voor mij bedoeld. Ik zei tegen hem: "Als je ze alle twee tegelijk in je mond doet, hoef je niet te betalen". Zijn antwoord was een lieve lach waarna hij wegliep.

Naast de muffins vond hij ook de prullenbak reuze interessant. Of zoals hij het noemde ‘de lullenbak’. Druk je op de deksel, dan gaat deze automatisch open. Daar kan Hans Kazan nog een puntje aan zuigen. Waarschijnlijk heeft mijn schoonzus thuis een vuilnisbak met een pedaal waar je op moet dansen om een kiertje te creëren waar net een a4tje door past.

Na een uur besloot mijn beste neefje maar eens verder te kijken dan de eetkamertafel lang was en kwam hij de huiskamer in. En toen... ging er een wereld voor hem open! De salontafel was veel lager dan hij en had hij vrij uitzicht. Daar stond nog meer lekkers(!), ware het niet dat hij zich hier niet ongemerkt aan kon bezondigen. Hoe los je dat op als kind? Uitdelen natuurlijk! Eentje voor jou, eentje voor jou en twee m&m’s voor mezelf. Gelukkig moest hij eerder weg dan de bitterballen....

Vlak voordat hij naar huis ging, werden de muffins nog even uit z’n onderbroek gehaald. Heerlijk hoor midden in de gang. Waar is de luier eigenlijk gebleven? De vuilnisbak zat namelijk vol....

Het was weer een topverjaardag!