De drang om steeds maar dingen te doen

Als denkend mens ben je voortdurend verwikkeld in een netwerk van relaties,
zowel naar jezelf toe als zowel naar jouw omgeving.
Van tijd tot tijd vraag ik mezelf af: Vanwaar die rusteloosheid,
die je je soms bewust bent?
Als christen ben ik dankbaar, dat de ankergrond voor m'n diepste identiteit,
niet in mezelf ligt.
Vroeger bestudeerde ik de behoefte-hiërarchie van Maslow,
de basisbehoeften voor elke mens om enigermate te kunnen funktioneren.
Paulus benoemt dat, om een bijbeltekst te citeren,
wanneer je eten en onderdak hebt, dan moet je daarmee tevreden zijn.
Jezus zegt, dat we ons niet bezorgd hoeven te maken
over eten, drinken en kleding.
Ik realiseer me dat m'n persoonlijke ambities, verlangens en/of behoeften
onbegrensd zijn.
In onze badkamer hebben we een grote badkuip.
Drie keer in de week ervaar ik het als een hoogtepunt van genot
om die kuip half vol te laten stromen met heet water,
inclusief een welriekende geurolie.
En dan ben ik verbaasd, dat ik na tien minuten al weer ongeduldig wordt,
omdat er nog zoveel gedaan moet worden.
Vanwaar toch die onrust?
Een christen realiseert zich dat God en/of de Persoon van Jezus
het voorwerp is van je hoogste verering.
Wanneer jij je dat bewust bent, krijg je ook steeds de genade
om jouw persoonlijke ambities in Zijn handen te leggen.
"Loslaten" is een sleutelwoord om van God te ontvangen
wat je 'rechtens' niet toekomt.
Omdat Hij ons zelf gemaakt heeft, stelt Hij er Zich garant voor,
dat we alles ontvangen wat we nodg hebben.
Het overige is toch alleen maar ballast.