Het begin van het einde

Ik kijk naar het donkere wolkendek.
Het lijkt wel of er een dunne plek in de wolken zit,
tot deze zich begint open te trekken en er een hemelsblauwe lucht verschijnt.
En op dat moment schieten er honderden, nee,
duizenden glinsterende zonnestralen uit de open plek.
Het donkere wolkendek is nu massaal aan het open trekken
tot er alleen nog maar een paar verdwaalde schapenwolkjes over zijn.
Mensen rennen de straat op, kijkend naar boven.
De lucht is veranderd in een Regenboog,
die niet ophoudt noch in de lengte, noch in de breedte.
Ik ga naar buiten om te kijken wat daarboven gebeurt.
De sfeer om me heen voelt zo puur, rein en krachtig.
Ik zie waarom!
Ondanks het oogverblindende licht.
Er dalen miljarden lichtgevende gestaltes naar beneden
met in het midden een gestalte die zo puur als de zon straalt.
Ik val op mijn knieën,
hef mijn armen en handen zo hoog mogelijk,
wetend dat de pijn en het lijden niet voor niets is geweest.
Tranen en emoties winnen nu omdat de Almachtige is gekomen
zoals het in zijn Woord geschreven staat.
Elke ruimte vult zich met onuitputtelijke liefde.
Ik word vervuld van zaligheid omdat het wachten voorbij is.
Een nieuw tijdperk is begonnen.

P.S. Ik vond dit opstelletje, geschreven door m'n jongste zoon Willem jr.
tijdens het opruimen van m'n boekenkast. Hij zit nu met z'n vrouw op een bijbelschool in Schotland en samen hopen ze in de nabije toekomst
de zending in te gaan. Als je wilt weten wie m'n zoon Willem is, dan moet je even kijken op m'n visakte.