Als ik sommige mensen spreek krijg ik het gevoel dat ze denken dat het hebben van een relatie het ultieme doel is waarmee alle problemen worden opgelost. Dat vind ik toch wel enigszins uit balans. Om de balans weer wat te herstellen heb ik in een creatieve bui onderstaand gedicht geschreven, met een knipoog naar Spreuken 31. En ja, om de balans te herstellen moet je wat meer gewicht aan de andere kant leggen, dus til er niet te zwaar aan...
Lofzang op het vrijgezelle leven
Een levenslustige vrijgezel, wie zal hem* vinden?
Hij is meer waard dan edelstenen.
Zijn vrienden stelt hij niet teleur
hij hoeft geen rekening te houden met gezeur.
Naar andere vrouwen mag hij kijken
zover zijn blik kan rijken.
Genieten van Gods schepping
is een door God gegeven zegening.
Laat op willen blijven? Niemand die klaagt,
geen partner die hem naar bed toe vraagt.
Van schoonfamilie ook geen last,
aan verplichte verjaarsvisite zit hij niet vast.
Hij doet gewoon zijn eigen ding
en kan het best af zonder ring.
Hij is als een aangename geur,
zijn leven belandt niet in een sleur.
Hij geniet van zijn vrijheid
en doet leuke dingen in zijn vrije tijd.
Interessante mensen ontmoet hij veel,
een rijk leven is zijn deel.
Vele vrienden kunnen op hem aan,
in zijn huis is het een komen en gaan.
Dat is ingericht naar zijn smaak,
en schoonmaken, ach dat hoeft niet zo vaak.
Compromissen hoeft hij niet te sluiten,
en ook scheelt het hem een hoop duiten
die hij kan uitgeven aan wat hem belieft
zonder bang te hoeven zijn dat hij daarmee een ander grieft.
Ik hoop dat dit gedicht
je leven zet in een ander licht
als je denkt dat je zielig bent
wordt dat echt niet opgelost door een vent**
Steek je energie liever in positieve dingen
iets waar je van gaat zingen!
En wie weet, als je dat doet,
komt er nog eens een bijzonder iemand je tegemoet...
* Voor de leesbaarheid heb ik het mannelijk gehouden, maar voel je vrij hier 'haar' en 'zij' etc voor in te vullen.
** moet eigenlijk vrouwelijk zijn (zie hiervoor), maar dat rijmt niet
