Je wordt ouder en je vindt het niet leuk

Gek is dat eigenlijk hè, dat we als het ware in al onze genen geconditioneerd zijn met het schoonheidsideaal van, zeg, drieentwintig jaar.
De cosmetica-industrie verdiend schatten aan al die crèmes die de zichtbaarheid
van kraaienpootjes verbergen. Als je uitgaat ben je zo maar een half uur bezig om je op te tutten.
Tsja, en voor wie eigenlijk......
Tot je schrik realiseer jij je dat je al negenentwintig bent
en de meesten van jouw vrienden en collegaas zijn al getrouwd.
Die tantes, die je af en toe aankijken met een gezicht van, of je de ware....
al hebt gevonden, kun je wel achter het behang plakken.
En de tijd tikt weg........

Gelukkig heb jij een beter orientatiepunt.
Die leeftijdsfabeltjes zijn intriges van list en bedrog.
Daar reken je mee af.
Jòuw identiteit ontleen jij aan jouw verbondenheid met Jezus Christus.
Hij, van Wie gezegd wordt, dat Hij gisteren en heden dezelfde blijft
en tot in eeuwigheid.
Misschien met allerlei vijven en zessen ben je uiteindelijk daar terecht gekomen
waar Hij je wilde hebben.
Je hebt Gods vrede in jouw hart
en jouw gevoel van welbevinden ontleen je niet aan jouw leeftijd.
Je staat met je benen stevig op de grond in het besef dat jouw leven geleid wordt
in verbondenheid met de Allerhoogste.
Die stakkerds die afhankelijk zijn van het ultieme schoonheidsideaal
zouden jaloers op je moeten zijn.
Jij zoekt jouw eigen relaties, sámen met Hem.
Die verbondenheid maakt je onaantastbaar.