Van de koele enthousiasmeren....

Enthousiasmeren: ik had er nog nooit van gehoord. Tot die dag in oktober in gebouw Orly Plaza vlakbij het station. We zaten daar bij elkaar. We moesten een rondje doen. “Ik ben Blauw. Ik heb zoiets als boekhouden geleerd en ik had alleen maar negens, maar ik vind boekhouden echt übersaai. Naja maar je moet werken, hè? Ik woon in Amsterdam trouwens.”

Niemand had me geënthousiasmeerd voor boekhouden. Ik denk dat mijn leraren liever een romannetje lazen dan mijn vragen beantwoorden over prangende boekhoudkwesties. Of ze vonden mijn negens wel mooi zat. Want ik weet zeker dat ik dan heel wild met mijn armen gezwaaid en gezegd: “Yeah! Ik ben Blauwtje en boekhouden is supersupercool!! Een dag is niet compleet als ik geen boek heb gehouden! Whoa!”

Bert hield duidelijk wel van enthousiasmeren. Het was zijn motto, zijn richtlijn, zijn passie. Mensen enthousiasmeren! Wat hij hier deed snapte ik dus niet. Hij had toch inmiddels allang met zijn coole praatje een werkgever zover kunnen krijgen dat hij hun werknemers op een hoger plan van bijvoorbeeld ‘YeeHaw! Me like job!’ kunnen brengen. Oftewel er was iets mis met deze goeroe.

Op een dag kwam Bert binnen met Manilla. Naja ze heette niet Manilla, maar gewoon Ella, maar Ella was dol op mannen, en al gauw werd dat Manilla. Ze bleek net als Bert in Haarlem te wonen, dus kwamen ze al gauw met dezelfde trein. Manilla’s haren hingen wild en Bert had rode koontjes. Ze waren die dag beiden niet erg bij de les. Jim, onze sollicitatie-expert, had vandaag een cruciale les over gesprekstechnieken.

Bert werd tijdens de les gebeld. Het was zijn vrouw. Iets met één van de kinderen vingen we op. Na dit telefoontje was Bert afstandelijk naar Manilla. Manilla kon het eigenlijk ook niet zoveel schelen, want een andere man uit de groep zag zijn kans schoon. Ik vroeg Bert wat er was en of hij niet naar huis moest. Maar het bleek niet zo urgent te zijn.

Vandaag zou ik de trein nemen naar Zandvoort. Na een lesje solliciteren wilde ik alleen nog maar uitwaaien. Ik moest over Haarlem. “Dat is toevallig!” zei Bert. Ik lachte maar naar Bert. We stonden op het perron. Bert bekeek me eens goed. “Weet je dat je een ontzettend inspirerende vrouw bent?” “Ja hoor, dat weet ik.” Ik meende er geen bal van. Met de boekhoudopleiding was ik mijn kleur verloren. De enige kleur kwam van de gele briefjes, en genoeg gele briefjes was certificaat! Bert kwam nu wel erg dichtbij. “Wat zou je doen als je met mij thuis zou zitten?” “Uhm.... Laat me raden: thee drinken?” (Ik dronk toen nog geen koffie). “Ja, thee drinken... en dan laat ik je het uitzicht over de duinen zien!”

Ik keek hem met een wazige blik aan. Hoezo uitzicht over de duinen? Ik zou naar het strand! Genoeg uitzicht op duinen. “En je geniet het meest zonder de last van je kleding.” bezwoer hij me. Ik keek hem aan. Meende hij dat nou? Had hij dat echt gezegd? “Dan voel je je één met de natuur.” Waren het nou Berts puppy-ogen of was ik nou gewoon heel moe van dat solliciteren? Ik was sprakeloos.

Mijn oude lelijke mobieltje ging af. Het was mijn vriend, hij had vrij gekregen. “YES! Jay gaat met me mee, we gaan met de auto!” riep ik blij. Bert keek beteuterd. Hij stapte in de trein. Door het raampje keek hij naar me. Alsof hij een blauwtje had gelopen. Wat dacht hij dan, dat ik wel even bloot bij hem in huis zou rondhangen op koude oktobermiddag omdat zijn vrouw en kinderen niet thuis waren? En koeltjes zijn bed in enthousiasmeren zeker!

Dus vandaar: enthousiasminderen is mijn toverwoord. Vooral bij getrouwde mannen!