Een Tevreden Koker Is Geen Onruststoker

I.
In mijn woonkamer is alles ingericht voor optimaal zicht op de televisie. De banken staan erop gericht, aan tafel eet ik aan die kant die me het beste zicht geeft en omdat de keuken open is, is er ook van die kant alle kijkplezier mogelijk. Maar soms zijn er in je leven tijden dat je moet kiezen. Neem nu die keer dat ik mij waagde aan de complexe culinaire creatie die de meeste mensen macaroni noemen. Op de pakjes staat enig houvast voor de onzekere kok en daarom hield ik mij braaf aan de instructies:
- 1. Breng een ruime hoeveelheid water aan de kook (5l voor 625g pasta) en strooi vervolgens de Macaroni Vlugkokend al roerend in het water. -
Tijd voor het eerste denkwerk… Hoewel ik tot veel in staat ben, valt het wegwerken van 625 gram pasta daar niet onder. Door mijn grondige kennis van de tafel van 125 kwam ik tot de elegante verhouding van 125 gram pasta en 1 liter water. So far, so good.
- 2. Kook de pasta onder af en toe roeren in 5 minuten gaar. Houd 4 minuten aan voor wat steviger, al dente, Macaroni Vlugkokend. -
Onder dit punt zou de verderfelijke invloed van de televisie zich doen gelden. Ervan uitgaand dat ik 5 minuten zonder kookwekker zou kunnen afmeten, keek ik een keer op mijn horloge en zette het water op. Om de saaiheid van het kijken naar de kokende macaroni (en het bradende gehakt) te breken had ik de tv al aan. Welke serie ik keek, weet ik niet meer, wel weet ik dat inductiekoken een mooie uitvinding is, maar dat als er kokend water over de knoppen stroomt, het niet meevalt een huis-tuin-en-keuken-meltdown af te remmen. Keukenpapier, ook een mooie uitvinding.

II.
Iets later dan gebruikelijk zat ik die avond achter mijn computer. Als de tv dit probleem veroorzaakte, moest daar ook de oplossing liggen. Een paar uur later waren de eerste brieven aan tv-koks de deur uit. Als je genoeg zielige brieven schrijft, zal er vast wel eentje reageren.

III.
Tijd: Een paar weken later.
Locatie: op de bank voor de televisie

De deurbel. Zuchtend trok ik me overeind, me mentaal instellend op een collecte of een ander verzoek. In plaats daarvan trof ik voor de deur een filmploeg aan, die vroeg of ik degene was die zich had opgegeven voor een kookprogramma. Dat klopte en ik liet ze binnen, waarna de ploeg zich verwachtingsvol twee meter achter de voordeur opstelde. “Verrast kijken!”, werd mij toegefluisterd, vlak voor de bel weer ging. Gezien de situatie zat het met de verrastheid wel goed, toen ik dit keer Gordon Ramsay voor de deur aantrof.

Dit riep meteen het probleem van zijn taalgebruik op. Als ik op een christelijke website verslag zou moeten doen van de tips van dhr. Ramsay, zouden nu alleen een aantal rijen sterretjes volgen, met aan het einde “en ze leefden nog lang en gelukkig”. Met de belofte van de extra publiciteit via dit blog bleek hij over te halen gebruik te maken van een alternatief vierletterig stopwoord.
“Fish! Hoe haal je het in je funky hoofd om te koken zonder verse ingrediënten! En ondertussen nog voor de fishing televisie ook! Fish Fish FISH!” De toon was gezet, maar zoals altijd in zijn programma’s kreeg ik de kans ter plekke nog iets voor hem te koken. Omdat mijn voorraadbeheer niet optimaal was, besloot ik te improviseren.

Twaalf minuten later zat Gordon (“fishfishfishfish” mompelend) aan de diepvriespizza Hawaii op een bedje van bakpapier met vanillevla na. Na een beetje met zijn vork in een stukje ananas geprikt te hebben en een hapje vla, schoof hij het bord weg en wendde zich tot mij. In de minuten die volgden waren de termen Funky en Fish niet de enige die gebezigd werden. Ik kon mij in ieder geval troosten met de gedachte dat ik in ieder geval de door hem zo geliefde lokale producten had gebruikt: de supermarkt is maar 10 minuten fietsen van mijn huis. Ramsay had echter grotere plannen en wilde met me de inhoud van de koelkast inventariseren om te kijken wat er aan ruw materiaal lag te wachten om verwerkt te worden in een gerecht dat wel aan zijn maatstaven voldeed. Toen de stemming halverwege de koelkast na het constateren van slechts een pakje boter, een fles cola, een bakje met jus en een potje zilveruitjes (over de datum) merkbaar begon te verslechteren, hoorde ik een geluid… Saved by the bell!

IV.
Toen ik de deur open deed, werd het grootste gedeelte van de deuropening verduisterd door de imposante gestalte van Herman den Blijker, met nog net achter hem zichtbaar een oudere man met grijs haar en een man met een blonde baard in koksuniform. “Kom IJssie en Rijmpie, gaan we lekker koken”, sprak hij, stapte naar binnen en stak een sigaar op, terwijl de oudere man aan mijn gordijnen begon te trekken.

Ramsay negerend vroeg Herman ook wat te eten. “Waste not, want not”, zegt het spreekwoord, dus vijf minuten later had ik een vers opgewarmde diepvriespizza Hawaii voor hem klaarstaan, een beetje zwarter aan de randjes, maar nog altijd ruim binnen de houdbaarheidsdatum. Ook Herman leek niet erg gesteld op de pizza. Had ik toch de Texas moeten nemen? Terwijl Herman en IJssie zich op hun beurt op de koelkast stortten en Gordon Ramsay achter een zilvervisje aankroop (of toch een kakkerlak?), hoorde ik de bel weer en kon dit maal Jamie Oliver en een groep kansarm uitziende jongeren binnenlaten.

Aangezien ik van Jamie “Wedden dat ik van jou een topkok kan maken?” in huis heb liggen, vond ik het niet meer dan terecht dat hij nu eens een tegenprestatie voor zijn verloren weddenschap kwam leveren. Helaas… Ik schoof de pizza alvast maar weer in de magnetron.

Met inmiddels 3 cameraploegen, 4 koks, 12 randjongeren en een oudere heer die het op mijn interieur had voorzien in mijn huis (dat inmiddels een beetje naar houtskool met een vleugje ananas begon te ruiken), besloot ik niet meer te reageren op de deurbel en mij terug te trekken op het balkon. Na mij door de Oliver-jeugd heen geëlleboogd te hebben, genoot ik van de frisse buitenlucht tot ik een hand om mijn enkel voelde. Ramon Beuk. “He man, waarom doe je niet open?” Ramon Beuk met zijn rechterhand om mijn enkel en in zijn linkerhand een barbecue... Waar is Nigella Lawson als je haar nodig hebt?

V.
Na Ramon op het balkon geholpen te hebben, passeerde ik de barbecue in tegengestelde richting en klauterde via het balkon van de onderburen naar de begane grond. Zwaaiend naar Robert Kranenborg en Julius Jaspers, die via de intercom in debat waren met iemand die klonk als Gordon Ramsey, sloeg ik de weg naar het centrum in. Het was een warme lenteavond en ik had honger.
Pizza Hawaii, dat leek me wel wat.