Overspel

Het is al weer drie jaar geleden dat Bob bij me weg ging.
Ik had hem voor de keus gesteld: je zweert die avances voor die andere vrouw voor altijd en eeuwig af. En je blijft trouw aan mij......

Over een periode van vijf jaar zijn we redelijk gelukkig getrouwd geweest.
We zijn in de echt verbonden in de gereformeerd vrijgemaakte kerk.
Bob was van huis uit hervormd. Af en toe ging hij wel naar de kerk maar het geloof in God en in Jezus was toch maar meer een bijzaak voor hem.
Om mij tegemoet te komen sloot hij zich ook aan bij mijn kerkgenootschap.
Aanvankelijk dacht ik, dat wanneer we getrouwd zouden zijn, zijn hart voor de dingen van God wel open zouden gaan.
Bob was de derde jongen die ik had leren kennen en ik wilde m'n leven ook niet ongetrouwd blijven.

Die eerste vijf jaren van ons huwelijk waren niet de slechtste jaren.
We maakten plezier.
Er kwamen twee kinderen: eerst een jongen, daarna een meisje.
We konden intens genieten van onze vakanties.
Alleen op het gebied van het geloof kwamen we geen stap nader tot elkaar.
Om mij een plezier te doen ging Bob de eerste jaren met me mee naar de kerk
maar liet het er daarna bij zitten.
Dan voelde ik me erg eenzaam, daar in die kerkbank met twee jonge peuters.

Na vijf jaar betrapte ik hem een paar keer erop, dat hij in de kleine uurtjes van de nacht achter z'n lap-top naar porno zat te kijken.
Om twaalf uur glipte hij stiekum z'n bed uit.
Ik merkte het wel, maar ik deed of ik sliep.
Toen hij een uur later nog niet terug was, sloop ik naar beneden,
en daar zat mijnheer, achter z'n lap-top.
Met een hoofd zo rood als een biet, probeerde hij gauw om te switchen naar een andere site. In het jaar wat er op volgde herhaalde dit scenario zich wel tien keren, tenminste dat ìk er verdacht op was en het merkte.
Ik voelde me van binnen uit zo in de steek gelaten en ik werd steeds bozer op Bob.
Eerst had ik nog wel hoop dat hij met dit gedrag zou stoppen.
Telkens weer bezwoor hij mij dat het ècht de laatste keer zou zijn.
De eerste paar keer geloofde ik hem nog, maar na een paar maanden voelde ik me vies, wanneer we samen sex hadden.

Zes jaar na onze trouwdag werd hij in een amoureuze verhouding verwikkeld met die andere vrouw op het kantoor waar hij werkte. Ik vond het al zo vreemd dat hij met regelmaat een smoes had dat hij moest overwerken in verband met de administratieve rompslomp rond al die belasting-aangiften.
Een collega van z'n werk schoot me aan en vertelde me openhartig dat Bob scharrelde met Janet.
Hij vond dat ik het moest weten.

Nu was het ècht of m'n wereld in elkaar stortte.
Toen ik Bob confronteerde ontkende hij in alle toonaarden.
Hij bond in, toen ik hem vertelde van wie ik het wist.
M'n hart gaat hevig tekeer als ik denk aan al die rotte momenten van dat laatste jaar dat we nog getrouwd waren.
Ik zal je de details besparen.
Van de kerk kreeg ik weinig steun. Een ouderling reageerde met op te merken,
dat ik zeven jaar geleden dan ook niet die keus had moeten maken.
Wat kon ik nou met zo'n opmerking.
Ik heb zèlf de scheiding aangevraagd.
Na enkele maanden heeft Bob er ook in bewilligd.
Ik kon het niet meer verdragen, de wetenschap, dat hij nog een ander lief had.
Ik ging hem haten, en.... ik vond niet langer steun in m'n geloof.

Ik kon het regelen dat m'n zoontje na schooltijd opgevangen werd door de
buitenschoolse opvang en m'n dochtertje kwam op een kinderdagverblijf.
Op die wijze kon ik m'n oude baan van vroeger weer oppakken.

Vooral dat eerste jaar na m'n scheiding heb ik het intens moeilijk gehad.
Ik heb lieve ouders, en ik wil je vertellen, dat ze er in die maanden, vlak na de scheiding, ook ècht voor me waren.
Al met al ligt die periode nu al weer zo'n drie jaar achter me.
Ik hield me staande terwille van die twee lieve koters die ik heb.
Maar eigenlijk had ik er wel tussenuit willen knijpen.
Vooral 's avonds laat, als ik rond elven naar bed ging, dacht ik vaak:
'Was ik maar dood..... en gek genoeg, ik voelde me ook nog schuldig
aan Bob z'n ontrouw.

Het is nu al weer drie jaar geleden, dat die scheiding achter me ligt.
Ik heb er me door heen gesleept.
Ik had er vaak ook geen zin in om de broeders en zusters van onze kerk
al die details te vertellen.

De laatste maanden brokkelt die ijskorst rond m'n hart geleidelijk af.
Er gloort weer een beetje nieuwe hoop dat er na deze nachtmerrie
kans is op een nieuwe dag,
dat ik zou ontsnappen aan die draailkolk van subversieve gevoelens.
Ik ben er weer mee begonnen met regelmaal m'n bijbeltje te lezen.
Vorige week las ik in het boek Jesaja.
Nu ik vanuit m'n werkplek naar buiten kijk en ik die prachtige witte wereld zie,
denk ik onwillekeurig aan die mooie tekst uit het eerste hoofdstuk van dat boek:

'De HEER zegt: Laten we zien wie er in zijn recht staat.
Al zijn je zonden rood als scharlaken, ze worden wit als sneeuw,
al zijn ze rood als purper, ze worden wit als wol.
Als je weer naar mij wilt luisteren,
zal het beste van het land je ten deel vallen.'

Ik realiseer me dat op m'n twee-en-dertigste levensjaar m'n leven nog niet voorbij is.
God is mij opnieuw tot steun geworden.
Vanuit de diepte heb ik Hem terug gevonden.
Mijn toekomst is nog niet afgesneden.
Met behulp van een therapeut heeft Hij me in het achterliggende jaar
geholpen om die intense woede en haat die ik nog voor Bob koesterde,
om dat los te laten.
Toen ik dat ècht wilde, ervoer ik ook,
dat God me de genade gaf om dat te kúnnen.
God helpt me weer om van het leven te houden.
Ik wil er weer helemaal zijn voor m'n beide kinderen en......
misschien....... ja misschien leer ik weer iemand kennen.
Echter..... alléén onder heel duidelijke voorwaarden, zo God het wil.