Waarin vind jij jouw identiteit?

Deze zaterdag verrichtte ik m'n wekelijkse vrijwilligerswerk
in de christelijke boekhandel, waarvan ik vroeger de eigenaar was. Rond één uur was m'n omzet al 570 euro. Dan heb ik best een trots gevoel en ik voel me in staat dat ik de kar nog in m'n eentje kan trekken.
Af en toe vragen klanten me: 'En bevalt het, nu je gepensioneerd bent?' Ik peil de belangstelling en probeer
oprecht te reageren. Als klanten wat dieper doorvragen, geef ik toe dat m'n geluksbevinding er in de achterliggende
jaren niet groter op is geworden. Het verzetten van de bakens kost me best veel geestelijke energie.

Als m'n zoon Reinout met zijn dochtertje Julia van vijf jaar oud bij ons komt eten, zitten we als drie generaties
naast en tegenover elkaar. Meestal spreek ik een kort tafelgebed uit waarna Julia opmerkt: 'En nu ga ik bidden'.
Het estafettestokje van het geloof wordt overgedragen van
de ene generatie naar de andere generatie.

Een onderdeel van de ware levenskunst is om te leren loslaten. Ontleende ik vroeger een belangrijk deel van m'n identiteit aan het feit dat ik eigenaar was van een mooie boekwinkel, dan komt dat nu te vervallen.

Voor God ben ik belangrijk omdat ik gered ben door het kostbaar bloed van m'n Heer. Geen greintje gevoel van status
doet daaraan toe of af.
De Here vindt het nodig om zo af en toe ons levensbootje
flink te schudden zodat we ons steeds opnieuw realiseren
dat de Bron van ons levensgeluk enkel en alleen gelegen is
in het kennen van Hem. Als we Hem later zullen ontmoeten, dan zal Hij ons niet vragen wat we in ons leven wel allemaal bereikt hebben. Slechts dat ene: of we Hem hebben
lief gehad. Geve God jou en mij genade dat we daaraan steeds ons oriëntatiepunt ontlenen.
Voor een deel is dat een wilsbesluit. En verder: Wat bij mensen onmogelijk is, is mogelijk bij God.

Gebed: 'Here, geef mij een hart, dat U lief heeft'.