Hij kan meevoelen met onze zwakheden

.....opdat Hij een barmhartig en getrouw hogepriester
zou worden bij God, ............

Daar wij nu een grote hogepriester hebben,
die de hemelen is doorgegaan,
Jezus, de Zoon van God,
laten wij aan die belijdenis vasthouden.
Want wij hebben geen hogepriester,
die niet kan medevoelen met onze zwakheden,
maar een, die in alle dingen
op gelijke wijze als wij is verzocht geweest,
doch zonder te zondigen.
Laten wij daarom met vrijmoedigheid toegaan
tot de troon der genade,
opdat wij barmhartigheid ontvangen
en genade vinden
om hulp te verkrijgen te gelegener tijd.

Hebr.2:17; 4:14,15 en 16.

Als je vader van vijf kinderen bent
en je hebt zeven kleinkinderen,
dan doen zich nogal eens situaties voor
dat je zorgen hebt.
Tot m'n verwondering gebruikt God me zo af en toe
om in de aanwezigheid van m'n kinderen
krachtige gebeden uit te spreken.
Het lijkt er dan op dat ik een weg baan
om kontakt te maken met onze God.
Maar in dezelfde zin zoals ik dankbaar ben
dat God me gebruikt tot zegen voor m'n kinderen en vrienden,
zo ben ik beducht voor de kleine uurtjes midden in de nacht.
Ik word wakker en de zorgen dringen zich aan mij op.
Ik doe m'n best om m'n gedachten
een bepaalde richting op te sturen
maar ze laten zich niet vermurwen.

Meestal heb ik een schriftje en pen in de buurt liggen,
ook 's nachts.
Ik sta mijzelf toe écht wakker te worden.
Ik ken mijn bijbel
en de gedachten vinden zich een uitweg op het papier.
En al schrijvenderwijs realiseer ik me
dat ik een anker voor mijn ziel heb,
dat veilig en vast is,
en dat reikt tot binnen het voorhangsel (Hebr.6:19).

Het zwaartepunt van mijn gedachten
verplaatst zich naar Hem, in wie ons geloof rust.
Steeds meer ga ik mijn leven ervaren
als een uitdaging van loslaten en vertrouwen.