Verbinding verbroken

Aan de andere kant van de lijn is het stil.
Er wordt niet opgenomen.
Ja, ik heb wèl het goede nummer ingetoetst.
Nog maar een keer proberen.
Het blijft stil; geen verbinding.
Ik heb geen zin het antwoordapparaat in te spreken.

Wat ongeduldig denk ik nu:
'God, waar bent U dan.....
juist nu ik U het meest nodig heb.'

Een stemmetje van diep onder in m'n hart
hoor ik zachtjes fluisterend reageren:
'Sufferd, ben je het dan al weer vergeten....
Laatst, toen je Hem aan de lijn had,
toen heb je zelf de verbinding verbroken.
Het antwoord wat Hij je gaf,
was je niet naar de zin.
Je was boos.
Onbeschoft gooide je de hoorn op de haak.
Je hebt Hem zelfs niet uit laten spreken.'

Koortsachtig verzin ik alle mogelijke alternatieven.
Misschien moet ik wel 1-1-2 bellen.
Maar dan heb ik met Hem nog geen verbinding.
Dat stomme ongeduld van mij toch ook.
Ik kan mezelf wel weet niet wat aandoen..
Waarom houd ik mijn emoties dan ook niet beter in bedwang?
God ziet me al aankomen met al mijn smoezen.

Terwijl ik dat allemaal zo zit te bedenken,
merk ik, dat de telefoon overgaat.
Ik bedoel, die speciale lijn, van binnen uit.

Aan de andere kant van de lijn klinkt het opgewekt:
'Joh, ben je daar weer?'
Beduusd bedenk ik: ' 't Is Hem toch wel?'
Ik had verwacht dat Hij nog boos zou zijn.
'Sorry Heer, nog van de vorige keer.
Ik had het niet zo bedoeld.
Wilt U het me nog een keer vertellen....?'

Ik wilde nu ècht graag horen naar wat Hij te zeggen had.
En tijdens het luisteren, vervult de vrede Gods,
die alle verstand te boven gaat,
mijn hart en mijn gedachten.