Pappa, weet je nog van toen?

Van vroeger....
Ik was toen een peuter van een jaar of drie
en ik mocht op jouw knie paardje rijden.
Hoe wilder, hoe leuker ik het vond.
Ik gilde het uit van plezier.
Dat heb je een paar jaar vol gehouden en ook,
toen ik pas naar de lagere school ging in ons dorp,
ervaarde ik nog steeds jouw warme betrokkenheid
bij m'n leven.
Geleidelijk aan ging ik die betrokkenheid delen
met het jongere zusje wat op me volgde.
Toen ze ouder werd,
was ik wel eens jaloers op haar,
omdat ik vond dat ze de aandacht die ze van jou kreeg,
mij toe kwam.
Mijn broers waren zoveel ouder als ik;
daar kon je toch niet mee spelen.
Pappa, je ging het steeds drukker krijgen
in jouw werk als journalist en eigenaar van
een grafisch bedrijf.
Het ging me steeds duidelijker worden
dat je niet zo veel tijd meer had voor jouw kleine jongen..
Je maakte altijd van die lange dagen.
Dat begon al om zes uur 's ochtends.
Dan ging jij al jouw bed uit om in de drukkerij
alle oliekachels aan te steken.
Stipt om zeven uur aten we met z'n allen.
Jij was een man van de klok.
Mama heeft in haar hele leven nooit één keer
'nee' tegen je durven zeggen .
Jij was de baas.
Zo hoordat dat blijkbaar in die dagen.
Als gezin waren we goed gereformeerd.
Jij leerde me hoe ik m'n broek netjes op moest vouwen
wanneer ik 's avonds ging slapen.
Bij het ouder worden ging mama zich heel geleidelijk aan
steeds meer terug trekken in haar eigen wereld.
Ze vond het leven een zware opgave
en ik denk, dat jullie elkaar niet zo goed begrepen.
Ze vond jou een goede man en tegelijk verzuchtte ze:
ik wou dat ik wat meer wist van psychologie.
Later begreep ik wat ze daarmee bedoelde.
Pappa, voor al jij hebt m'n leven gevormd
maar na mijn tiende levensjaar
werd jij voor mij steeds meer de afwezige vader.
Ik was nog te jong om dat allemaal te begrijpen.
Gelukkig waren er veel goede dingen in m'n leven,
dus ik zal niet klagen.
Ik ben je nog dankbaar dat je me op m'n vijftiende
meenam naar zaal Horstra, midden in ons dorp
en we samen een cursus volgden:
Spreken in het openbaar.
Wat was ik dan trots op je
en wat genoot ik dan van de aandacht die ik van je kreeg.
Pappa, je bent al vijfentwintig jaar dood
en soms verlang ik wel eens weer naar jou.
Konden we het allemaal maar weer eens over doen?
En dan..... beter.... anders....
Pappa, wacht je op mij, daar ver boven in de hemel?
Ik reken op jou.