Schatteboutje...

We zitten samen op de bank. Lekker ontspannen kijken we samen een film. Je kent dat wel, dat heerlijke strelen, ik heb het er vaker over. Eindelijk die zitpositie gevonden die helemaal ideaal is. De optimale compromis tussen zoveel mogelijk knusheid, lichaamscontact en comfortabel zitten. Daarom houden vrouwen ervan als mannen een beetje vet op de botten hebben. En vice-versa. De kat ook. Na enig zoeken constateert het dier de beste plek tussen jou en haar om zich te nestelen. Na verloop van tijd ligt ze heerlijk te spinnen terwijl Hare Majesteit het eeltgehalte van jouw opperhuid uit probeert. Maar je verdraagt het drie keer door de lichtbalk in je hoofd aan te doen:

WWJD...WWJD...WWJD...

Om vervolgens de kat toch bij zijn nekvel te pakken en een korte waarschuwing te geven. Niet dat het uitmaakt, over 2 minuten begint het weer.

Vooral niet bewegen. Naar het toilet gaan stel je zo lang mogelijk uit. Wat kunnen mensen toch van simpele dingen genieten. Ze is ook zo zacht. Totale ontspanning, niks moet.

En dan gebeurt het. Het is zo'n geluidje dat mensen het schaamrood op de kaken kan toveren. Nu ben ik een kerel, maar toch, het is iets kwetsbaars. Iets menselijks. Dat geluidje dat bijna net zo klinkt als het piepende tuitje van een leeglopende ballon.

In je hoofd speelt zich een scene uit WOI zich af: 'Metaangas! Masks on!'

En dan gebeurt het. Haar hoofd heft zich op. Tergend langzaam draait het zich om. Misschien kent u de tekenfilm 'Dexter's Laboratory' nog wel. Waarin Dexter's zusje Deedee altijd de soevereiniteit van zijn territorium binnendringt. Met dat lachje dat langzaam op haar gezicht verschijnt als er iets te plagen valt. Een langzame kras over een valse viool als beschrijvend geluid eronder... Zeg nou niks, doe nou alsof je het niet gemerkt hebt!

'Schat? Liet jij een...?'

Ach ja, dan maar met humor...

'Ja lieverd, ik liet een schatteboutje.'