ONOMKEERBAAR VERLEDEN

Ons verleden werpt haar schaduwen voor zich uit en dreigt ons tot een gevangene te maken van - naar 't schijnt -
noodlottige gebeurtenissen uit onze kinderjaren. Het is heel
vreemd maar 't lijkt dat de input van onze vroege jeugd des
te sterker naar voren komt, naarmate de jaren dat we ouder
worden, verstrijken.
Soms lijkt het wel alsof we voorgeprogrammeerd zijn tot een
toekomstbeeld die we in ons hart niet willen.
Wat is waarheid?
Hoe ontworstelen we ons aan de subjectieve kant van ons
zelfbeeld?

Soms lijkt het wreed als we elkaar de bevrijdende spiegel
van het evangelie voorhouden zolang je niet zelf gelopen hebt in de mocassins van die ander. Ondanks dat onze intentie tot helpen misschien goed was blijkt steeds weer
dat we zwakke hoorders zijn in het peilen van de nood van
die ander.

Ook gelovigen zijn behept met het aandragen van snelle
instantoplossingen omdat het ons aan geduld ontbreekt om
met die ander voor een langere tijd af te steken naar de
diepe poelen van zielsverdriet. Bij het aanhoren van
verscheurdheid lopen we soms 't gevaar al te snel met de
verlossende remedie van het evangelie te komen aandragen.
Net alsof die ander dat niet zou weten.
We zenden signalen uit van 'laat dat verleden nou eens
rusten...' verhuld in mooie christelijke bewoordingen,
gecamoufleerd door onze eigen onwetendheid.

Jezus komt uitgerekend naar die ene mens die 38 jaar tever-
geefs wachtte aan het badwater van Siloam; 38 jaar van
wachten met z'n verlamde lichaam en z'n murw geslagen geest.
Op de vraag van Jezus of hij gezond wil worden is z'n eerste
klacht: 'Ik heb geen mens .....'
Wie peilt de diepe nood van eenzaamheid, die verwoord wordt
in die ene klacht: 'Ik heb geen mens .....'
Als de engel van God 't badwater beroerde, hadden die anderen soms een helper om hen naar het water te dragen.
Maar jij, te lang alleen, te zwak van krachten, steeds te
laat als het water in beroering komt en wie zal je helpen
jou in het diepe te gooien......

De paradox is dat de angst om ongecontroleerd in het water
te vallen en het verlangen naar genezing elkaar dreigen op
te heffen.
Je hebt geen mens, geen intimi meer die de diepte van jouw
eenzaamheid peilen en naar jou omzien.

En dan ....... na zovele jaren van eindeloos wachten......
komt de Meester Zelf. Je herkent Hem aan zijn liefdevolle
blik. In die ene blik peilt Hij dat onzegbare verdriet dat
je met niemand hebt kunnen delen.
De verslagenheid maakt plaats voor hoop .........
en zijn blik houdt jouw blik langer vast terwijl Hij het
machtswoord uitspreekt.

Here, heb medelijden; ontfermt U mijner.