Je moet het jouw vader vergeven

Tot op zekere hoogte zijn we allemaal het product van onze opvoeding. Tijdens m'n opleiding voor de kinderbescherming, nu ruim 40 jaar geleden, leerde ik dat aanleg en milieu de 2 belangrijkste factoren zijn om uit te groeien tot diegene,
die we uiteindelijk worden. Al had je de meest fantastische ouders, maar je komt ter wereld met een flinke persoonlijk-
heidsstoornis, dan gaat het nog allemaal mis.
Hoewel, het hebben van een persoonlijkheidsstoornis, is vaak weer te herleiden naar het nestje, waar je uit komt.
In die tijd zag ik tijdens de les van de psycholoog een
filmpje van een duidelijk neurotische moeder die een gezonde
baby ter wereld bracht. Over een periode van - zeg 10 jaar -
werd de ontwikkeling van het opgroeiende kind in filmbeelden
bijgehouden. En....... naarmate het kind ouder werd, ontwik-
kelde zich steeds duidelijker een neurotische stoornis,
mede, of voornamelijk vanuit de wisselwerking met de moeder.

Ikzelf werd geboren midden in de tweede wereldoorlog, voor-
jaar 1942. Mijn moeder was een lieve-, maar hooggevoelige
vrouw. Vader was een geboren ondernemer, een mensen-mens
met een toomloze energie; werkte 12 - 14 uur per dag.
In het licht van de patriarchale verhoudingen van toen deed
m'n vader oprecht z'n best om een goede man voor zijn vrouw
te zijn, maar tot een relaxe coöperatie tussen die twee is het nooit gekomen.
M'n vader was zakenman, fotograaf, journalist en ondernemer.
Altijd in de weer, altijd onder de mensen, en ik zag .....
m'n moeder vereenzamen en ...... stiller worden.
Pas achteraf ga je deze processen benoemen. Ik heb haar wel
eens horen verzuchten: 'Ik wilde, dat ik wat meer van
psychologie wist.' Nooit, één klacht over m'n pa.

Ik heb twee broers en één zus. Onze leeftijden verschillen
steeds 3 á 4 jaar. Die verschillen in leeftijd zijn te groot
om sámen op te trekken. Mijn vaders' woord was wil en wet.
Ik zou het niet wagen daartegen in te gaan. Hij schermde nog
wel eens met de tekst: 'Gehoorzaamheid is beter dan offerande'. Ik snapte toen niets van die tekst.
Ik was een jaar of 13 toen ik hem op een leugentje betrapte.
Het was of m'n wereld wankelde. Ik bewonderde hem en ik
vreesde hem.
Er werd maar heel weinig onderling gecommuniceerd in ons
gezin; ik leefde best in een grote innerlijke fantasiewereld. Ik realiseerde mezelf niet dat ook ik
vereenzaamde en ik was amper 17 toen ik m'n geluk in die
grote wijde wereld buiten ons dorp beproefde.

Met heel veel vallen en opstaan doorworstelde ik m'n
adolescentie-jaren. Het was mijn behoud dat ik sinds
m'n 15e de Here Jezus oprecht lief leerde krijgen en ik
leerde christenen kennen voor wie Hij nummer Eén was.

Het overkwam me héél veel later; ik was begin 30 en ik
was onderweg naar het gezinsvervangend tehuis in Bennekom
waar ik toendertijd groepsleider was.
Vanaf het station in Ede wandelde ik naar 'de Biesterbosch'.
Héél duidelijk onderscheidde ik een innerlijke stem, die
sprak: 'JE MOET HET JOUW VADER VERGEVEN'.
Ik vond het een beetje merkwaardig. Ik was me helemaal niet
bewust van ressentimentsgevoelens ten opzichte van mijn
vader. Tòen wist ik nog niet, dat ik het tot een tweede
natuur had gemaakt, om alles wat me pijn deed, om dat weg
te duwen, te ontkennen, te verstoppen.
Als een daad van gehoorzaamheid kon ik alleen reageren"
'Okay Heer, ik zal het doen.'
Vanaf die tijd ging ik hem regelmatig opzoeken.
M'n moeder was al opgenomen in een verzorgingstehuis.
Ik heb daar nooit spijt van gehad.
Het werd m'n intentie om m'n vader te respecteren.
In die tijd was het nog niet gebruikelijk dat mensen elkaar
een hug gaven. Ik probeerde het eens uit op m'n vader, maar
het leek er op dat ik een stenen pilaar omarmde. Misschien
is het er wel een oorzaak van dat ik nog altijd wat moeite
heb met lichamelijke intimiteit. In ons gezin van vroeger
stopte de knuffel-fase al bij een jaar of vijf.

Ik moet er bijna om huilen als ik me realiseer hoe veel
steken ik zèlf heb laten vallen tijdens het opgroeien van
ónze 5 kinderen. Menig keer heb ik naar m'n oudere kinderen:
'Vergeef me' uitgesproken.
Dikwijls zegt m'n vrouw tegen me: Wat vòel je nu?
En ik denk: Wát bedoel je?
Hoewel ik van mezelf weet dat ik veel gevoeliger ben dan het
gemiddelde, heb ik me zelf ook aangeleerd elk pijnlijk
gevoel te onderdrukken, weg te duwen.

'JE MOET HET JOUW VADER VERGEVEN'
Ik ben oud en wijs genoeg geworden, dat ik me heb leren
realiseren, dat het schenken van vergeving naar de mensen
om ons heen de sleutel is tot innerlijk herstel.
En als onze onmacht om dat te willen te groot is, dan is
Zijn genade ertoe in staat, om onze intentie om te buigen,
om te willen wat God wil, zodat wij in onze kern verlost
worden om zo uit te groeien tot diegene zoals God ons
bedoeld heeft.
Hij wil niets liever dan ons te verlossen van al onze
blokkades die we in onze onwetendheid maar al te lang
gekoesterd hebben.
'Wie de Zoon heeft vrij gemaakt, zal waarlijk vrij zijn'.
Vraag God om de genade vergeving te kunnen schenken,
vooral ten opzichte van diegenen waarmee we in een intieme
relatie verbonden waren (zijn).
Vraag God ernaar om een betrouwbare vriend of vriendin
op jouw weg te sturen, die, én kan luisteren, én, die óók
een lijntje naar Boven heeft.
Sámen sta je sterker en je hebt een getuige, dat je die
ander, die je zoveel pijn heeft berokkend (dikwijls onwe-
tend) écht hebt vergeven.

Geloof me, het neerschrijven van deze blog was een hele
bevalling voor me. Hoedwel, als man zijnde, kan dat
'natuurlijk' niet, maar...... je begrijpt het wel.