Het verstandelijk beperkte kind

In de tachtiger jaren was ik inrichtingswerker. Ik heb me toen diepgaand bezig gehouden met de geloofsopvoeding van het verstandelijk beperkte kind. Binnen het kader van een opleiding schreef ik daar toen een scriptie over.
Het werken met verstandelijk beperkte kinderen en ouderen bevestigde mij in m'n overtuiging dat 'geloven' veeleer een uiting is van onze geest, dan een vrucht van ons verstand.

Ds. W.Dekker schrijft, dat het Griekse woord voor geloven
(pistis) bovenal 'vertrouwen' betekent. Als de bijbel het over 'geloven' in de zin van 'belijden' heeft, wordt een woord gebruikt, dat eigenlijk betekent 'hetzelfde zeggen'
of: 'nazeggen wat je eerst voorgezegd is'.

Enkele voorbeelden:
In de lijdenstijd vroeg ik aan de kinderen, waarom Jezus aan het kruis gestorven was. Een nieuweling, dogmatisch
opgevoed, zei: 'Jezus is voor onze zonden gestorven'.
Ik voelde, dat dit een 'woordweten' was, en wierp de opmerking tussen de kinderen: 'Daar snap ik nou niks van!
Jezus moest dus dood, omdat jullie en ik slechte dingen doen?' Verslagenheid in de klas. Als mevrouw het niet wist,
wat dan? Opeens stak Jan, een zware debiel van 13 jaar, zijn vinger op: 'Juf, ik weet het best. Jezus heeft de zonden van alle mensen in zijn eigen hart gestopt, en toen
heeft Hij alle straf ervoor gekregen, want zo wou Hij het.'

Hoorde ik niet kort geleden hoe een vader zijn zwakzinnige zoon van 9 jaar poogde bij te brengen dat hij 'dood was in zonde en verdoemenis'. De juffrouw op school had van
de Goede Herder verteld, en de kinderen (allen zwakzinnigen)
waren sterk onder de indruk gekomen van de goedheid van Jezus. Toen Jantje thuis kwam, nog vol van het gehoorde, en riep: 'Onze lieve Heer heeft ons allemaal lief!'
Toen bonkte de vertoornde vader met de vuist op tafel met de woorden: 'Die vervloekte nonsens - ze moesten je liever vertellen, dat je .....' enz.
Even verbluft keek het kind hem aan, stak toen z'n tong uit en riep, terwijl hij de kamer uitliep: 'U weet er niets van,
want Jezus heeft ons lekker toch lief!'

Mevrouw Ferwerda vertelt over een gesprek dat zij met één van haar 17 jarige meisjes had naar aanleiding van het avondmaal, dat kort geleden in de kerk had plaats gevonden.
Het meisje voelde aan dat het iets fijns moest zijn om daaraan mee te mogen doen.
'Dat zal ik wel nooit kunnen, hè? Ik weet niet veel. Zou God dat erg vinden?'
'Nee, dat vindt God niet erg.'
'Nou, al weet ik dan niet veel, ik weet wel dat ik een kind van God ben.'

Ik wil deze blog besluiten met enkele voorvallen omtrent het sterven van verstandelijk beperkte mensen.

Louis C.P.Visscher citeert in haar boek een wonder, dat God verrichtte aan 2 idiote meisjes. Ze schrijft: 'Waar menselijkerwijs gesproken alle toevoer en afvoer van geestelijke energie uitgesloten is, dus bij de laagstaande idioot, zelfs daar kan God Zich een woning maken. Hier denk ik aan het verhaal van Dr. Helmut Schreiner, van een meisje
dat nooit had gesproken of zich met iets had bemoeid, en geheel verlamd was. In het uur van haar sterven zong zij:
'Wenn ich einmal soll scheiden, so scheide nicht von mir.'

En de direkteur van een idioten-inrichting in Treysa vertelt van een patiënte, 'vollständig verblödet', die de gehele dag voor zich uitstaarde, een enkele kreet liet horen en een trappelende beweging maakte, en zo 20 jaar lang (vanaf de geboorte) op dezelfde plaats haar plantenleven leidde zonder enige reaktie op wat er om haar heen gebeurde.
Plotseling, op een morgen, hoorde men haar zingen.
De christelijke liederen, die in de inrichting gebruikelijk waren, zong zij met een verheerlijkte uitdrukking op het gezicht, een half uur lang. Daarna stierf zij, met dezelfde glans op haar gelaat.'

Toen ik dit las, maakte dit diepe indruk op mij.
Ik sprak erover met mevrouw drs. T.Hamer, orthopedagoge aan de universiteit te Leiden. Als reaktie daarop vertelde zij mij over een imbeciele jongen en meisje, die ze van nabij had meegemaakt.

Het gebeurde, kort voor de laatste wereldoorlog.
In een christelijk gezin leed een 17 jarige mongoloïde zoon aan tuberculose in een vergevorderd stadium.
De diepbedroefde ouders stonden aan het sterfbed van hun jongen, tot deze plotseling zei: 'Er staat iemand in de deur. Een meneer in het wit, die zegt dat ik met hem mee mag gaan. Je hoeft niet te huilen. Jullie mogen later ook komen.'

Mevrouw Hamer bemiddelde in de plaatsing van een laag imbecil meisje, die opgenomen moest worden in een
short-stay-home, ergens in Limburg. Het was een dringende noodzaak voor de moeder, die weduwe was geworden, en ook nog de zorg droeg voor 4 normale kinderen, om tot rust te komen. Thuis kon het meisje niet normaal zitten. Ze kon ook niet praten. De geluiden die ze maakte, waren slechts ongearticuleerde klanken.
In het short-stay-home krijgt het meisje longontsteking.
Ze wordt naar een ziekenhuis gebracht. De longen zijn zwak en de behandelend geneesheer ziet dat het een aflopende zaak wordt. Moeder wordt geroepen. Tot grote verbazing treft ze haar dochtertje rechtopzittend in bed aan en met een normale stem neemt ze afscheid van haar moeder:
'Papa is er en oma is er en er zijn een heleboel engelen.
Ze komen me halen. Straks gaan we met z'n drieën met de engelen mee. Jullie moeten hier nog blijven.'
En ze werd bevorderd tot heerlijkheid.

Ik denk aan die vader, die óók z'n geestelijk gehandicapt dochtertje aan de dood moest prijs geven.
Vanuit zijn geloofsvisie voerde hij een zware strijd of zijn kind wel behouden zou zijn.
Het gebeurde op een zondag tijdens een kerkdienst toen hij luisterde naar de predikant die voorging.
God sprak tot het hart van deze door wanhoop geplaagde vader. Tijdens de prediking liet de Here hem een visioen zien. Hij zag een blijde schare van mensen, gekleed in witte klederen en met palmtakken in hun handen. Tot .....
hij plotseling tussen de schare mensen zijn Marietje ontdekte, blij en gelukkig, en met een palmtak in haar hand. Hij zag haar heel duidelijk. Van de prediking heeft hij niet veel meer gehoord.