Een geslepen Diamant

Hier zit ik dan. 5 voor half 9 in de ochtend. Ik ben zojuist mijn bed uitgerold. Twee uur te laat, dus straks ook twee uur te laat op mijn werk. Vannacht een collega gesmst dat ik vandaag later kom en als reden aangegeven (om de rest te vertellen) dat het migraine is.

Ik ben in mijn leven net als ieder ander gekwetst. Ik heb het vertrouwen in mensen wel eens verloren, maar ik het niet eerder moeten ervan moeten overgeven. Letterlijk...

Vorig jaar leerde ik Rik (zie blogs mister wonderful) kennen.
Het ging mis tussen ons omdat zijn vader ernstig ziek werd en dat net na het overlijden van zijn zus.
Hij blokte me overal waar maar mogelijk was en wat wij hadden was in 1 x over.

Een half jaar terug (nov 2008 ) nam hij ineens contact op. Heel langzaam leerde we elkaar weer kennen. Hij bood zijn excuses aan en vertelde dat de grootste fout die hij had kunnen maken vorig jaar gemaakt was. Hij had mij niet los moeten laten en wilde dolgraag een tweede kans.
De afgelopen maanden mailde, smste en belde we veel. We zouden weer gaan afspreken, maar ik hield de boot nog een beetje af.

Zoals ik wel vaker deed googlede ik zijn naam gisteren. Tot op heden nooit gezien wat ik nu wel zag.
27-09-2008...Trouwfoto's met Rik als bruidegom. Niet zomaar een bruid aan zijn zijde...nee zijn bruid...zijn hoogzwangere bruid.
Ze is zwanger geraakt in de periode dat wij iets hadden. De reden van zijn zwijgen vorig jaar is deze zwangerschap geweest. Zijn zus is niet overleden, en zijn vader leeft nog.
Hij wilde me terug...hij verweet mij ervan hem niet te vertrouwen. Ergens in mijn achterhoofd deed ik dat ook niet, en ik heb hem maanden geleden naar zijn liefdesleven gevraagd..."ik ben vrijgezel en ik woon alleen" was zijn antwoord.

Ondertussen is hij echtgenoot, en vader geworden van een zoontje.

Die klap kwam gisteren hard aan. Hoe kan iemand zijn gezin zo achter de deur schuiven. Hoe kan ik er ingetrapt zijn.
Mijn intuïtie vertelde mij in november dat hij getrouwd was en vader zou worden, maar ik had geen bewijs.
Ik vertrouwde niet op wat mijn intuïtie vertelde, ik koos ervoor om Rik te vertrouwen....en dat was dom...heel dom.
Ik voel me schuldig t.o.v zijn vrouw en zoontje.
Ik ben boos op Rik, en daarnaast doet het ook pijn.

Gisteren kreeg ik van een vriendin de raad om de volgende teksten te lezen. Job 1: 6-12 en Job 2: 1-7.
God laat dingen toe om ons te slijpen zodat we straks als diamant van Hem meer mogen schitteren. De enige reden die voor mij acceptabel maakt wat er gebeurde.