Voor de verlatene

Vanuit het diepste ravijn







Vanuit de droogte
het schijnbaar niets
de verlaten vlaktes
- ooit werd hier geleefd -
- ooit was hier iets -
steeg een gebed op vanuit de gebarsten aarde
een vraag om meer
vervulling;
om genezing
van dorheid door verlating
keer op keer

In de stilte die volgde
voelde ik me bang
niemand die me hoorde
niemand die naar mij kwam
ik voelde me zwak, ontegenzeggelijk
broos, ja, onvruchtbaar
een huis onbewoond, een vliegtuig onbemand
en ik wachtte

totdat zachtjes en toch heel zeker
ik de druppels voelde
motregen daalde op me neer
doorweekte mijn diepten
teder
ik voelde me getroost
ik wist dat ik nooit meer
woestijn zou zijn

Zijn stem was ritmisch ruizend
de zegen
stortte hij uit over mij:

Ik ben de regen op je uitgedroogde land
Jouw woestijn van eenzaamheid
Levend water in jouw woesternij
Vertrouw op Mij en kom tot bloei

Ik verlaat jou nimmer meer