Ik Houd Het Niet Droog Bij X-Factor

Het is vrijdagavond. En ik heb er weer zin in. De koffie, koekjes en zakdoekjes staan klaar. Het is weer tijd voor X-factor.

Daar gaan we. Een kandidaat zingt de longen uit zijn lijf. De haren op mijn armen kijken af en toe verbaasd op en mijn adem trapt regelmatig naar de rem.
Oej, een vals nooitje. Gaat zij het toch halen?

Een groep staat te dansen of haar leven ervan afhangt. Wat zijn ze toch leuk samen. Maar helaas is het niet allemaal even sync. Zal de jury een oogje toeknijpen? Ik hoop het.

En dan volgt de uitslag. De een komt vreugdevol naar buiten rennen; de ander komt verslagen de trap af. En ik zit alweer aan mijn volgende zakdoekje.

Wat is het toch met zulke programma's? Ze roepen bij mij een soort empatische oer-emoties op. Bijvoorbeeld vanwege een prestatie die wordt neergezet en wordt beloond. Je beleeft die vreugde direct mee.

Maar waarom heb ik dat niet in zulke extreme bij mijn eigen prestaties? En waarom lijkt iedereen - vergeleken bij X-factor - zo matigjes te reageren? Mijn prestaties gaan toch verder dan zuiver een liedje zingen voor een groot publiek? Ook al is dat een bewonderingswaardig iets.

Vergeet even mijn prestaties.
Ik moet opeens aan mijn ouders denken, die een ongelooflijke prestatie hebben geleverd door drie jongens en een x aantal pleegkinderen op te voeden.
Ik moet denken aan een dierbare vriendin van me, die elke dag haar best doet om kinderen levend ter wereld te brengen.
Ik moet denken aan een andere goede vriendin van me, die zich elke dag in het zweet werkt om recht te doen zegen vieren.
Ik moet denken aan mijn broer die vol trots laat zien, dat hij de rekenvaardigheden van zijn klas gigantisch heeft opgekrikt.

Ik moet opeens aan heel veel mensen denken.
Heel veel mensen die elke dag een staande ovatie verdienen...

Ik pak een zakdoekje. Een moment van stilte volgt.

Bravo lieve mensen!