Tot in mijn ziel geraakt

Amsterdam, 10 november 2008 – in de rivierenbuurt is een onbekende man van 21 overleden. De man is door verstikking om het leven gekomen. Ambulancepersoneel heeft geprobeerd de man te redden, maar dit mocht niet baten.

Zomaar een berichtje in de lokale krant. Onopvallend, je zou er zo aan voorbij gaan. In dit geval is het (nog) fictief. Want de man leeft nog, dankzij een pater die hem tegenkwam en nu medische hulp voor hem heeft gezocht.

De mazen van de wet. Ze zijn er nog. Nederland wordt dichtgetimmerd met bureaucratische regels, op elke regel is wel weer een uitzondering en ook daarin wordt wel weer voorzien door een nieuwe regel te bedenken. Voor Nederlanders al een drama als je door één zo’n maas valt (in tegenstelling tot als je zelf er moedwillig door glipt), maar wat te bedenken van vluchtelingen?

Ongeveer vijf jaar geleden glipte door zo’n maas van de wet een container. In die container zat Kabba, hij werd door zijn moeder en zus hierin gezet omdat ze hoopten dat hij in Nederland zou blijven leven. Kabba heeft helaas een aandoening door een ongeluk waardoor hij niet goed kan slikken.

Door moed en overlevingsdrang bleef hij in leven. Op straat hier in Amsterdam. Zonder Nederlands te leren en buiten het bereik van instanties. Hij viel ook niet op. Wist hij veel van regels en wetgeving? Hij kan niet lezen en schrijven. Van enkele moslims kreeg hij een jobje, zodat hij ook nog ergens een plekje had om te overnachten. Totdat hij door slechte voeding zwaar vitaminegebrek kreeg. Zijn tanden begonnen uit te vallen.

Toen vond vader H. hem. Al zijn contacten heeft vader H. erbij gehaald om medische hulp te krijgen. Maar helaas kan Kabba niet écht geholpen worden totdat zijn zaak opnieuw is voorgekomen bij de rechter. Hopelijk mag hij blijven, zodat hij de medische hulp krijgt die hij ál die jaren niet heeft gekregen. Maar kan hij ooit nog normaal eten? De operatie die Kabba éigenlijk moet ondergaan is drastisch, om de gapende wonden van vijf jaar geleden te helen is een heftige operatie nodig. Kabba begrijpt het niet, want is deze technische taal al moeilijk te begrijpen voor iemand die Nederlands machtig is, met handen en voeten vertalen is bijna niet te doen.

Een tolk is duur, maar Kabba leeft op als hij éindelijk weer zijn eigen taal kan spreken. Zwaar lijkt me dat, in een land overleven dat de jouwe niet is, en met keiharde overlevingsdrang doorgaan. Hoeveel mensen als Kabba zijn er eigenlijk in Amsterdam, of elders in Nederland? We weten het niet. En het is maar te hopen dat ze ooit iemand als vader H. tegenkomen.

Ik zelf ben diep geraakt door wat vader H. me vanavond vertelde. Ik weet niet of ik de naam van de man goed heb verstaan, maar wat er meer toe doet is dat deze man een kans verdient. Om hier te blijven. Ik zal straks onze Vader vragen of hij die kans ook krijgt, dat de rechter hem een verblijfsvergunning toewijst, zodat hij de medische zorg krijgt die hij nodig heeft. Misschien willen jullie dat ook doen, want het lijkt me verschrikkelijk om te moeten beseffen dat zo’n klein berichtje in de krant over Kabba zou gaan.