Als je zus niet meer gelooft...

Ik heb mijn zus zondagavond net verteld een stageplek te hebben bij de ambulante woonbegeleiding van o.a. gehandicapten (en nog andere mensen met een beperking)..Ik loop naar de deur om mijn jas te pakken en weg te gaan. Ik was namelijk met mijn ouders en mijn zusje even bij haar op bezoek geweest. Haar vriend was jarig geweest en we gingen dus even bij ze langs. Ze wonen immers niet officieel samen, maar zeker officieus. Net als ik mijn jas wil pakken, maakt ze de volgende opmerking: "jij zegt zeker als je de escortservice (stichting alternatieve relatiebemiddeling (de SAR)) voor gehandicapten moet bellen: " mag niet hè, seks voor het huwelijk?!." Een lach van haar kant volgde. Ik stond een beetje met mijn mond vol tanden, maar wist nog wel uit te leggen hoe ik erover dacht. En dat ik dat idd niet zou doen, vanwege bepaalde redenen.

Toen ik op de fiets zat, landde de opmerking pas echt..Ze maakte namelijk zo duidelijk dat het geloof echt niets voor haar betekent. Natuurlijk wist ik dat wel, maar het lag er nu echt dubbeldik bovenop. Je kon die opmerking gewoon zien als een flauwe grap om mij de gek mee aan te steken. Nu werkte het niet echt, omdat zij als niet-christenen in de minderheid waren, maar toch, het raakte mij wel. Je eigen zus die je soort van belachelijk maakt, vanwege het feit dat je gelooft en waar je voor staat. Eigenlijk verschrikkelijk als je er zo bij stil staat...

Het feit dat mijn zus niet meer gelooft, speelt al heel wat jaren. Ik denk dat het al zeker drie jaar zo is, als het niet meer is. Ze is nu ondertussen 24 en ik denk wel dat ze tot haar 20e/21e ongeveer nog wel eens mee naar de kerk ging. Maar dat was meer gewoon doen, zonder dat ze er wat aan had naar mijn idee. Je zag na een tijdje gewoon echt een contrast tussen ons ontstaan. Het geloof werd voor mij steeds belangrijker en voor haar steeds minder. Uiteindelijk ging ze niet meer naar de kerk en ging ze helemaal haar eigen leventje leiden. Het was verre van Christelijk meer te noemen.

Als ik bij mijn ouders ben en mijn zus komt eten, dan kun je het ook duidelijk merken dat ze er weinig meer van moet weten. Bidden, Bijbel lezen..het is allemaal te veel. Er wordt thuis niet veel over gesproken, maar ik weet wel dat mijn ouders het er moeilijk mee hebben. Ik vind het zelf ook enorm moeilijk. Het werkt namelijk echt niet om er over te beginnen, want dan zal ze in het verweer gaan. Als ik zou vragen: "geloof je nog wel?" zal ze misschien nog wel ja zeggen, maar dan met de boodschap erbij dat ze daar de kerk en al die regeltjes niet voor nodig heeft. Ze wil het liever allemaal zelf uitzoeken en haar eigen leven bepalen. Er wordt daarom dus ook weinig over gesproken, we weten ook niet zo goed hoe we ermee om moeten gaan.

Het is zo jammer..Ze heeft echt periodes gekend dat ze veel aan het geloof had, maar nu leeft het totaal niet meer. Veel vrienden zijn ongelovig, haar vriendje ook, dus dat werkt allemaal niet mee, maar toch ik gun het haar zo en zou het zo graag willen dat ze weer terugkeert naar God. Alleen voel ik me vaak machteloos..Ik bid er vaak voor, maar heb het idee dat er niks gebeurd..Ik zou zo graag meer willen doen, maar ik weet alleen niet wat.

Eigenlijk aan jullie de vraag: zijn er ook mensen in jullie familie, misschien ook wel een broer of zus of andere mensen die jullie dicht aan het hart staan, die niet geloven? Zo ja, hoe gaan jullie ermee om? Hoe zouden we ermee om moeten gaan? Wat vraagt God hierin van ons? Ik hoop dat we hierin van elkaar kunnen leren. Ik zal zeker niet de enige zijn die dit lastig vindt en het hier moeilijk mee heeft.

Gods zegen!

Dorine

(Ik heb trouwens ook wel een paar ongelovige vriendinnen en hoewel ik dat ook wel een lastig vind, heb ik wel het idee er met hun over te kunnen praten. Dat geeft mij meer het idee er soort van iets aan te kunnen doen. Ik bid ook vaak voor ze, in de hoop dat ze nog eens God zullen leren kennen..)