Ik blijf van hem houden

Het is vandaag precies 12 weken geleden dat ik mister wonderful (Rik) leerde kennen. De afgelopen maanden heb ik behoorljk wat blogs over hem geschreven. Over zijn vader die ziek werd, over onze eerste date, hoe het mis ging en dat ik niets meer van hem hoorde. Ik heb de afgelopen weken rondgelopen met de vraag wat hem zo bijzonder maakte. Wat was 12 weken geleden de reden dat ik binnen 5 minuten dacht..'dit is hem'. Waarom heeft hij zo'n enorme aantrekkingskracht op mij en waarom zegt mijn gevoel dat het goed zit terwijl mijn verstand en mijn omgeving zegt dat hij mij dumpt. Ben ik dan gewoon echt blond, blijf ik van hem houden terwijl hij het niet waard is?

Als reactie's op mijn blogs kreeg ik wel eens flesjes van fishies die aangaven dat hij me liet zitten, niet goed voor me was enz. Ik moest ze gelijk geven volgens mij verstand, maar mijn gevoel bleef roepen dat het ergens niet klopte. Had ik het zo mis gehad? Was het allemaal maar voor de lol geweest die tijd tussen ons? Kon het zomaar ineens over zijn? Ik bleef er mee zitten, ik kwam er niet meer uit. Ik vroeg God of hij antwoorden wilde geven, duidelijkheid verschaffen zodat ik verder kon. Het bleef stil. Zowel van Gods kant als van Rik zijn kant. Tot vorige week dinsdag.

Een uur voordat ik werd opnomen in het ziekenhuis hoorde ik iets van Rik. Hij vertelde hoe hij er doorheen zat en geen energie had om tijd in mij en ons te steken. Dat was het. Ik was er blij mee, omdat ik iets meer begon te begrijpen van wat er had gespeeld.

Afgelopen dinsdag kwam het gesprek waar ik al weken op hoopte. Hij vertelde hoe hij zijn geloof en hoop is verloren en eigenlijk niet weet hoe hij verder moet. Ik heb ruim 3 uur met heb gepraat en mijn gevoel had gelijk. Hij heeft me gemist en wil verder met mij..maar kan het niet opbrengen om er nu zoveel energie in te steken als hij zou willen.
Rik is iemand van alles of niets, en aangezien hij voor zijn gevoel mij niet alles kon geven wat hij wilde gaf hij me niets. Het heeft even geduurd voor hij door had dat ik helemaal nu niet direct alles wil. Dat ik begrijp dat hij verdrietig is en graag bij zijn vader wil zijn (zijn vader is nu definitief opgegeven en het is wachten op het einde) waardoor hij weinig tijd voor mij heeft. We zijn er nog lang niet, en het zal zwaar en moeilijk worden, maar ik kan niet anders dan op hem blijven wachten.

Ik krijg van vrienden nu regelmatig de vraag of ik er zo makkelijk overheen kan stappen dat hij destijds niets van zich liet horen. Het antwoord is JA. Ik had nooit verwacht dat ik zo makkelijk zulke situatie's achter me zou kunnen laten, maar ik kan niet anders. Ik hou te veel van hem om hem nu los te laten en ik vecht voor hem en ons, ook al is het in de ogen van sommigen een verloren zaak.