Als de storm is gaan liggen

Eerst waaide het hard.
Vlagen van angst en onzekerheid.
Hoe zou het later toch worden.
Ik zou alleen zijn, het kon niet anders.

Toen kwam jij en draaide mijn wereld om.
Onzekerheid werd zekerheid, de zon ging schijnen.
Alleen zijn werd samen, een hechte band.
Bijna windstil, zo nu en dan een koele bries.

Toen kwam de grote storm, zo uit het niets.
Ijskoude harde wind, regen en hagel
Ineens weer helemaal alleen en koud,
Alles grijs en guur om me heen.

Nu is de wind eindelijk gaan liggen.
Ik kijk naar de takken en bladeren op de grond.
En ik verlang naar de lente,
die hopelijk snel zal komen.