Wat me bezighoudt is haast niet bij te houden.
Wonen in een woongroep, een pasgeboren relatie, nieuwe woonplaats, werk all over the country, veel vrienden en familie die niet om de hoek wonen, pretty much a rollercoaster...
Allemaal keuzes die ik gemaakt heb vanuit overtuiging en passend bij wat ik belangrijk vindt. Als ik denk over mijn leven tot nu toe, dan zijn die belangrijkheden toch wel geloof, ontwikkeling, omzien naar anderen en anderen inspireren dat ook te doen. Die ingrediënten bevinden zich nog steeds in grote mate in mijn leven.
Maar inmiddels heb ik zoveel van deze ingrediënten, dat ze haast niet meer te verteren zijn.
Op mijn werk, als coach, ben ik onder andere bezig met het onderwerp vitaliteit; hoe zorg je er nou voor dat je je inzet met je talenten, onderdeel bent van de maatschappij, tijd hebt voor je familie, vrienden, collega’s, eventuele partner, of wie dan ook zonder dat je er zelf bij inschiet?
De mensen die ik coach zijn vaak mensen met het hart op de juiste plaats en het verlangen om Gods Koninkrijk te brengen door middel van het inzetten van jongeren die zich als vrijwilliger in gaan zetten voor kwetsbare burgers in hun stad. Een hele mond vol.
Ik zie bij hen soms echter zoveel gedrevenheid, dat ze weg lijken te drijven van zichzelf. En daarmee van wat ze zelf nodig hebben om vitaal in het leven te staan. Voor je het weet zijn ze zelf de doelgroep die ze proberen te helpen.
Nu heeft iedereen zijn kwetsbaarheden, ik uiteraard ook, maar hoe goed we daarmee omgaan en in hoeverre we voor elkaar krijgen dat we weer opkrabbelen of niet helemaal omvallen, dat is aan jezelf.
Ik vind het echter veel makkelijker om te zien wanneer anderen op een hellend vlak komen qua inspanning en ontspanning, dan wanneer ik zelf op dat vlak sta.
#hoedan!? Hoe geef ik waar prioriteit aan? En hoe zorg ik ervoor dat ik op tijd ontspan?
Soms doe ik maar wat. En de ene keer lukt het beter dan de andere keer. Herkenbaar?
Onderweg leer ik veel van anderen. Van anderen die op tijd pauze houden of die dat juist niet gedaan hebben.
En ik leer van oude mensen. Die spreek ik geregeld voor mijn werk.
Fantastisch: wat een levenservaring en wijsheden hebben zij vergaard.
Ik geef toe, soms moet je graven onder de klaagzangen over rollators, pijntjes, slechte adem of de sloffe koekjes. Maar als ik dan iets gevonden hebt, een mooi verhaal hoort, of glinsterende oogjes van blijheid of verdriet, dan weet ik dat ik moet opletten. Want als je alles al hebt meegemaakt, dan weet je ook wat er allemaal niet echt toe doet. Welke materiële zaken of uiterlijkheden gestolen kunnen worden waardoor je je meer kunt richten op dat wat echt van waarde is. Wat dat dan ook is voor jou.
Niet alleen hele oude mensen hebben wijsheid te bieden. Misschien geldt dat voor jou ook wel in min- of meerdere mate bij je ouders, of die oom en tante, je buurvrouw of collega. Iedereen heeft iets te brengen. Met elkaar komen we verder. Als je daar tenminste voor open staat.
Heb jij mensen om je heen met wie je optrekt? Die je spiegelen, verder helpen, het belang van een rem laten zien of je een schop onder je kont geven?
Wat vind jij belangrijk en geef je daar daadwerkelijk gehoor aan? Of vlieg je als een bezige bij in formatie mee, zonder dat je weet waarheen...?
Wonen in een woongroep, een pasgeboren relatie, nieuwe woonplaats, werk all over the country, veel vrienden en familie die niet om de hoek wonen, pretty much a rollercoaster...
Allemaal keuzes die ik gemaakt heb vanuit overtuiging en passend bij wat ik belangrijk vindt. Als ik denk over mijn leven tot nu toe, dan zijn die belangrijkheden toch wel geloof, ontwikkeling, omzien naar anderen en anderen inspireren dat ook te doen. Die ingrediënten bevinden zich nog steeds in grote mate in mijn leven.
Maar inmiddels heb ik zoveel van deze ingrediënten, dat ze haast niet meer te verteren zijn.
Op mijn werk, als coach, ben ik onder andere bezig met het onderwerp vitaliteit; hoe zorg je er nou voor dat je je inzet met je talenten, onderdeel bent van de maatschappij, tijd hebt voor je familie, vrienden, collega’s, eventuele partner, of wie dan ook zonder dat je er zelf bij inschiet?
De mensen die ik coach zijn vaak mensen met het hart op de juiste plaats en het verlangen om Gods Koninkrijk te brengen door middel van het inzetten van jongeren die zich als vrijwilliger in gaan zetten voor kwetsbare burgers in hun stad. Een hele mond vol.
Ik zie bij hen soms echter zoveel gedrevenheid, dat ze weg lijken te drijven van zichzelf. En daarmee van wat ze zelf nodig hebben om vitaal in het leven te staan. Voor je het weet zijn ze zelf de doelgroep die ze proberen te helpen.
Nu heeft iedereen zijn kwetsbaarheden, ik uiteraard ook, maar hoe goed we daarmee omgaan en in hoeverre we voor elkaar krijgen dat we weer opkrabbelen of niet helemaal omvallen, dat is aan jezelf.
Ik vind het echter veel makkelijker om te zien wanneer anderen op een hellend vlak komen qua inspanning en ontspanning, dan wanneer ik zelf op dat vlak sta.
#hoedan!? Hoe geef ik waar prioriteit aan? En hoe zorg ik ervoor dat ik op tijd ontspan?
Soms doe ik maar wat. En de ene keer lukt het beter dan de andere keer. Herkenbaar?
Onderweg leer ik veel van anderen. Van anderen die op tijd pauze houden of die dat juist niet gedaan hebben.
En ik leer van oude mensen. Die spreek ik geregeld voor mijn werk.
Fantastisch: wat een levenservaring en wijsheden hebben zij vergaard.
Ik geef toe, soms moet je graven onder de klaagzangen over rollators, pijntjes, slechte adem of de sloffe koekjes. Maar als ik dan iets gevonden hebt, een mooi verhaal hoort, of glinsterende oogjes van blijheid of verdriet, dan weet ik dat ik moet opletten. Want als je alles al hebt meegemaakt, dan weet je ook wat er allemaal niet echt toe doet. Welke materiële zaken of uiterlijkheden gestolen kunnen worden waardoor je je meer kunt richten op dat wat echt van waarde is. Wat dat dan ook is voor jou.
Niet alleen hele oude mensen hebben wijsheid te bieden. Misschien geldt dat voor jou ook wel in min- of meerdere mate bij je ouders, of die oom en tante, je buurvrouw of collega. Iedereen heeft iets te brengen. Met elkaar komen we verder. Als je daar tenminste voor open staat.
Heb jij mensen om je heen met wie je optrekt? Die je spiegelen, verder helpen, het belang van een rem laten zien of je een schop onder je kont geven?
Wat vind jij belangrijk en geef je daar daadwerkelijk gehoor aan? Of vlieg je als een bezige bij in formatie mee, zonder dat je weet waarheen...?
Log in om te reageren.
