“Wie had dat gedacht?”, zegt hij. We liggen naast elkaar op de bank. De gezichten naar elkaar toe. Ik lach. Ik weet meteen wat hij bedoelt. Terugdenkend is de setting waarin we ons bevinden ook wel verrassend. Twee jaar woonden we in hetzelfde huis. Als huisgenoten. Sinds kort ben ik verhuisd en is hij mijn vriend. En ben ik zijn vriendin.
Het kwam niet helemaal uit de lucht vallen. We hadden een goede klik. Een leuke chemie. Onze interacties klopten. We gingen samen hardlopen, keken samen films en deden samen spelletjes. De deur, over en weer, stond altijd open. Ja, er was zeker wel ‘iets’, maar dat was het dan ook. Verder dan een verjaardagsknuffel was het nooit gekomen. Met mijn hang naar lange-afstandsrelaties en onbereikbaarheid, had ik die optie ook min of meer geblokkeerd.
Totdat ik verhuisde. Hij vroeg me uit eten. Het begin van een charme offensief van zijn kant.
Ik wist het allemaal nog niet zo goed en hield de boot af. Een paar weken. Toen zag ik opeens hoe leuk, lief en aantrekkelijk hij eigenlijk was en vroeg me af waarom ik hem niet eerder zo had gezien. In eerste instantie stemde ik in met een voorzichtig ‘proberen’. Maar toen hij me anderhalve week later vroeg of ik zijn vriendin wilde zijn, twijfelde ik geen moment.
De date-fase met elkaar op je best presenteren, hebben we overgeslagen. Hij kent mij in al mijn mogelijke outfits, inclusief huispakken. Weet dat ik een ochtendhumeur heb. Dat mijn baksels regelmatig mislukken en geen goed georganiseerd huishouden heb. Hij heeft me leren kennen zoals ik ben. En vindt me leuk zoals ik ben. Andersom geldt precies hetzelfde.
En nu liggen we samen op de bank. We kijken elkaar aan. Diep in de ogen. “Ik kan zo uren naar je blijven kijken”, zegt hij, terwijl hij een plukje van mijn haar aan de kant strijkt. Ik weet dat hij het meent. Het kost mij geen enkele moeite, hetzelfde tegen hem te zeggen.
Ik kan mijn blik niet van hem afhouden. Nee, ik dit ook niet gedacht. Maar het klopt wel helemaal.
Het kwam niet helemaal uit de lucht vallen. We hadden een goede klik. Een leuke chemie. Onze interacties klopten. We gingen samen hardlopen, keken samen films en deden samen spelletjes. De deur, over en weer, stond altijd open. Ja, er was zeker wel ‘iets’, maar dat was het dan ook. Verder dan een verjaardagsknuffel was het nooit gekomen. Met mijn hang naar lange-afstandsrelaties en onbereikbaarheid, had ik die optie ook min of meer geblokkeerd.
Totdat ik verhuisde. Hij vroeg me uit eten. Het begin van een charme offensief van zijn kant.
Ik wist het allemaal nog niet zo goed en hield de boot af. Een paar weken. Toen zag ik opeens hoe leuk, lief en aantrekkelijk hij eigenlijk was en vroeg me af waarom ik hem niet eerder zo had gezien. In eerste instantie stemde ik in met een voorzichtig ‘proberen’. Maar toen hij me anderhalve week later vroeg of ik zijn vriendin wilde zijn, twijfelde ik geen moment.
De date-fase met elkaar op je best presenteren, hebben we overgeslagen. Hij kent mij in al mijn mogelijke outfits, inclusief huispakken. Weet dat ik een ochtendhumeur heb. Dat mijn baksels regelmatig mislukken en geen goed georganiseerd huishouden heb. Hij heeft me leren kennen zoals ik ben. En vindt me leuk zoals ik ben. Andersom geldt precies hetzelfde.
En nu liggen we samen op de bank. We kijken elkaar aan. Diep in de ogen. “Ik kan zo uren naar je blijven kijken”, zegt hij, terwijl hij een plukje van mijn haar aan de kant strijkt. Ik weet dat hij het meent. Het kost mij geen enkele moeite, hetzelfde tegen hem te zeggen.
Ik kan mijn blik niet van hem afhouden. Nee, ik dit ook niet gedacht. Maar het klopt wel helemaal.
Log in om te reageren.
Graag gelezen
