Een goede vriendin van mij heeft onderstaand verhaal geschreven. Haar wijsheid en ervaringen wil ik niet voor mezelf houden, maar ook graag met jullie delen.
Toen mijn grote liefde, (dat dacht ik toen in ieder geval), mij dumpte, overtuigde ik mijzelf van de verkeerde dingen.Zo was ik ervan overtuigd dat het aan mij lag en dat dat te fixen moest zijn. Toen bleek dat het niet te fixen was, overtuigde ik mezelf dat ik zo snel mogelijk weer een relatie aan moest gaan. Stiekem natuurlijk om hem te laten zien dat ik er overheen was en dat er een leukere en knappere man aan mijn arm liep.
Het is verbazingwekkend hoe erg je jezelf voor de gek kunt houden in de naam van de liefde. Ik kreeg al vrij snel een relatie met iemand anders, terwijl ik in mijn hart wist dat ik niet verliefd was. Ik volgde mijn ex nog op Facebook, had contact met onze gezamenlijke vrienden en deed me zo gelukkig mogelijk voor. Maar aan de ex veranderde niks. Hij wilde mij niet terug, ook al gaf hij af en toe wat verwarrende signalen af.
De relatie na mijn ex was alweer gestrand. Ik had er zelf een punt achter gezet, wilde niet langer zo door. Maar om het verdriet niet te hoeven voelen, ging ik toch weer op zoek. Het liefst wilde ik iemand die precies zoals mijn ex was, maar dan een die bij me bleef en me niet telefonisch vanuit het buitenland zou dumpen.
Je kunt wel stellen dat ik enorm op zoek was. Ik dacht op zoek te zijn naar een leuke, nieuwe, betere vriend. Maar als ik er nu op terugkijk was ik vooral op zoek naar mezelf. Ik was een ontzettend gekwetst persoon, ik voelde me afgewezen. En ik wist maar niet hoe ik daarmee om moest gaan, hoe ik ervoor kon zorgen dat die gevoelens weggingen.
Het heeft nog een aantal mislukte date-pogingen en kortstondige relaties geduurd, voordat ik dichter bij mezelf kon en durfde te komen. Juist in die periode leerde ik iemand kennen die totaal het tegenovergestelde was van mijn ex. Ik kreeg het idee dat ik helemaal mezelf mocht zijn bij hem; en dat hij dan niet weg zou gaan. Dit was het begin van een stuk heling waar ik samen met God en lieve vrienden en die leuke man doorheen ben gegaan.
Op het moment dat mijn relatie met die nieuwe lieve man, die van mij houdt zoals ik ben, stabiel en echt serieus begon te worden, ontving ik een mail in mijn inbox. Van mijn ex. Dat hij aan me moest denken. Dat we het zo leuk hadden gehad. Hoe het met me was en of we niet eens af konden spreken? Ik was compleet in de war. Dit is wat ik al die tijd had gewild. Maar wilde ik het nu nog?
Ik moest denken aan de tekst van een liedje die ik zo vaak had geluisterd toen ik in de put zat vanwege mijn ex. "If you want it, if you want it, then let go". Die hele zoektocht had ik het niet los kunnen laten. Juist toen er iemand totaal anders op mijn pad kwam, iets wat ik niet had gepland en uitgekiend, toen begon ik met loslaten. En ik kwam erachter dat toen ik het losgelaten had, ik het ook niet meer wilde hebben. Ik mailde terug dat ik niet zat te wachten op contact en dat we het hierbij moesten laten. Met het drukken op "versturen" viel er een last van me af. Niet langer was er die lat waarlangs ieder interessant manspersoon langs werd gelegd. Er was simpelweg iemand die van me hield, gewoon zoals ik ben. En dat was uiteindelijk precies waar ik naar op zoek was.
Ik weet nu dat ook zonder lieve man dit er altijd kan zijn. Want terwijl ik blind op zoek was naar de juiste, de beste, de mooiste, is er Iemand die al deze dingen in mij vind. Mooi, juist, best, belangrijk. Voor God ben ik de ware. En of je nu een relatie hebt of niet, op zoek bent of niet, je hart gebroken is of juist aan 't helen: Hij houdt nooit op van jou te houden, precies zoals je bent!
Toen mijn grote liefde, (dat dacht ik toen in ieder geval), mij dumpte, overtuigde ik mijzelf van de verkeerde dingen.Zo was ik ervan overtuigd dat het aan mij lag en dat dat te fixen moest zijn. Toen bleek dat het niet te fixen was, overtuigde ik mezelf dat ik zo snel mogelijk weer een relatie aan moest gaan. Stiekem natuurlijk om hem te laten zien dat ik er overheen was en dat er een leukere en knappere man aan mijn arm liep.
Het is verbazingwekkend hoe erg je jezelf voor de gek kunt houden in de naam van de liefde. Ik kreeg al vrij snel een relatie met iemand anders, terwijl ik in mijn hart wist dat ik niet verliefd was. Ik volgde mijn ex nog op Facebook, had contact met onze gezamenlijke vrienden en deed me zo gelukkig mogelijk voor. Maar aan de ex veranderde niks. Hij wilde mij niet terug, ook al gaf hij af en toe wat verwarrende signalen af.
De relatie na mijn ex was alweer gestrand. Ik had er zelf een punt achter gezet, wilde niet langer zo door. Maar om het verdriet niet te hoeven voelen, ging ik toch weer op zoek. Het liefst wilde ik iemand die precies zoals mijn ex was, maar dan een die bij me bleef en me niet telefonisch vanuit het buitenland zou dumpen.
Je kunt wel stellen dat ik enorm op zoek was. Ik dacht op zoek te zijn naar een leuke, nieuwe, betere vriend. Maar als ik er nu op terugkijk was ik vooral op zoek naar mezelf. Ik was een ontzettend gekwetst persoon, ik voelde me afgewezen. En ik wist maar niet hoe ik daarmee om moest gaan, hoe ik ervoor kon zorgen dat die gevoelens weggingen.
Het heeft nog een aantal mislukte date-pogingen en kortstondige relaties geduurd, voordat ik dichter bij mezelf kon en durfde te komen. Juist in die periode leerde ik iemand kennen die totaal het tegenovergestelde was van mijn ex. Ik kreeg het idee dat ik helemaal mezelf mocht zijn bij hem; en dat hij dan niet weg zou gaan. Dit was het begin van een stuk heling waar ik samen met God en lieve vrienden en die leuke man doorheen ben gegaan.
Op het moment dat mijn relatie met die nieuwe lieve man, die van mij houdt zoals ik ben, stabiel en echt serieus begon te worden, ontving ik een mail in mijn inbox. Van mijn ex. Dat hij aan me moest denken. Dat we het zo leuk hadden gehad. Hoe het met me was en of we niet eens af konden spreken? Ik was compleet in de war. Dit is wat ik al die tijd had gewild. Maar wilde ik het nu nog?
Ik moest denken aan de tekst van een liedje die ik zo vaak had geluisterd toen ik in de put zat vanwege mijn ex. "If you want it, if you want it, then let go". Die hele zoektocht had ik het niet los kunnen laten. Juist toen er iemand totaal anders op mijn pad kwam, iets wat ik niet had gepland en uitgekiend, toen begon ik met loslaten. En ik kwam erachter dat toen ik het losgelaten had, ik het ook niet meer wilde hebben. Ik mailde terug dat ik niet zat te wachten op contact en dat we het hierbij moesten laten. Met het drukken op "versturen" viel er een last van me af. Niet langer was er die lat waarlangs ieder interessant manspersoon langs werd gelegd. Er was simpelweg iemand die van me hield, gewoon zoals ik ben. En dat was uiteindelijk precies waar ik naar op zoek was.
Ik weet nu dat ook zonder lieve man dit er altijd kan zijn. Want terwijl ik blind op zoek was naar de juiste, de beste, de mooiste, is er Iemand die al deze dingen in mij vind. Mooi, juist, best, belangrijk. Voor God ben ik de ware. En of je nu een relatie hebt of niet, op zoek bent of niet, je hart gebroken is of juist aan 't helen: Hij houdt nooit op van jou te houden, precies zoals je bent!
Log in om te reageren.
