"Waarom moest ik nog zonodig de stad in?" Waarom heb ik nog dat ijsje gekocht? Waarom heb ik niet net wat harder gelopen? Waarom heb ik niet wat beter nagedacht? Waarom...? Zittend in de bus, op weg naar het vliegveld, schieten de zelfverwijten door mijn hoofd. Ik ga mijn vlucht missen. Ik weet het zeker. En dat is mijn eigen stomme schuld.
Ik heb een bus te laat genomen. Of beter gezegd twee. De tijdsplanning die ik eerder deze dag had gemaakt, lijkt nu volstrekt onlogisch. Ik heb nergens ruimte ingepland voor enige vorm van vertraging. En zelfs zonder vertraging is het nog krap, realiseer ik me nu. En ik heb nu vertraging. Veel zelfs. De bus die er officieel 30 minuten over zou doen om mij naar het vliegveld te brengen, doet er al drie kwartier over. En we staan ook nog eens vast in de file.
Ik zit rusteloos op het puntje van mijn stoel, en word boos op elke auto die voor ons staat. Elke halve minuut kijk ik op de klok. De tijd tikt genadeloos door. Over drie kwartier vertrekt mijn vlucht al. De hoop dat ik deze nog ga halen, wordt steeds kleiner. Ik probeer nog even mijn kansen in te schatten bij de chauffeur. "Is het een groot vliegveld?", vraag ik. "Ja, heel groot", zegt hij stellig. Hoe laat gaat je vlucht?", vraagt hij. "Half 7 antwoord ik. "O nee, dat ga je zeker niet redden", reageert hij met nog grotere stelligheid.
En dan, dan zit er niks anders op dan de situatie te accepteren. En te relativeren. Ik ben de volgende dag vrij. Niemand wacht op me. Ik heb genoeg spullen bij me om een nacht waar dan ook door te brengen. Dan is het enige concrete probleem dat het geld gaat kosten. Want zover ik weet zijn tickets ter plekke voor een vlucht op korte termijn verre van goedkoop. Ik betaal dan wel voor de levensles besluit ik.
Vervolgens word ik heel ontspannen. En rustig. Ik let niet meer op de klok. Ik kijk door het raam naar buiten en heb oog voor de mooie wolkentekening tegen een strak-blauwe lucht. Ik ben niet meer boos op het drukke verkeer.
Zelfs niet meer op mezelf. Met een weer heldere gedachtegang besluit ik, het vliegveld naderend, dat ik nog wel een poging ga wagen. Met mijn e-ticket en paspoort in de aanslag en mijn backpack op mijn rug, sprint ik de bus uit, zodra deze stilstaat.
En ja, op de een of andere manier kan het op vliegvelden ook snel gaan. Met wat sprintjes hier en daar, wat voorrang en hulp links en rechts, rol ik overal in hoog tempo doorheen. Binnen een kwartier sta ik in de rij om te 'boarden'.
Dat was een goede levensles, besluit ik. Uiteindelijk tóch gratis.
Ik heb een bus te laat genomen. Of beter gezegd twee. De tijdsplanning die ik eerder deze dag had gemaakt, lijkt nu volstrekt onlogisch. Ik heb nergens ruimte ingepland voor enige vorm van vertraging. En zelfs zonder vertraging is het nog krap, realiseer ik me nu. En ik heb nu vertraging. Veel zelfs. De bus die er officieel 30 minuten over zou doen om mij naar het vliegveld te brengen, doet er al drie kwartier over. En we staan ook nog eens vast in de file.
Ik zit rusteloos op het puntje van mijn stoel, en word boos op elke auto die voor ons staat. Elke halve minuut kijk ik op de klok. De tijd tikt genadeloos door. Over drie kwartier vertrekt mijn vlucht al. De hoop dat ik deze nog ga halen, wordt steeds kleiner. Ik probeer nog even mijn kansen in te schatten bij de chauffeur. "Is het een groot vliegveld?", vraag ik. "Ja, heel groot", zegt hij stellig. Hoe laat gaat je vlucht?", vraagt hij. "Half 7 antwoord ik. "O nee, dat ga je zeker niet redden", reageert hij met nog grotere stelligheid.
En dan, dan zit er niks anders op dan de situatie te accepteren. En te relativeren. Ik ben de volgende dag vrij. Niemand wacht op me. Ik heb genoeg spullen bij me om een nacht waar dan ook door te brengen. Dan is het enige concrete probleem dat het geld gaat kosten. Want zover ik weet zijn tickets ter plekke voor een vlucht op korte termijn verre van goedkoop. Ik betaal dan wel voor de levensles besluit ik.
Vervolgens word ik heel ontspannen. En rustig. Ik let niet meer op de klok. Ik kijk door het raam naar buiten en heb oog voor de mooie wolkentekening tegen een strak-blauwe lucht. Ik ben niet meer boos op het drukke verkeer.
Zelfs niet meer op mezelf. Met een weer heldere gedachtegang besluit ik, het vliegveld naderend, dat ik nog wel een poging ga wagen. Met mijn e-ticket en paspoort in de aanslag en mijn backpack op mijn rug, sprint ik de bus uit, zodra deze stilstaat.
En ja, op de een of andere manier kan het op vliegvelden ook snel gaan. Met wat sprintjes hier en daar, wat voorrang en hulp links en rechts, rol ik overal in hoog tempo doorheen. Binnen een kwartier sta ik in de rij om te 'boarden'.
Dat was een goede levensles, besluit ik. Uiteindelijk tóch gratis.
Log in om te reageren.
